The Way I Loved You-Chapter 6

Chapter 6

Sa pagka-alala sa nakaraan ay hindi na namalayan ni Richard ang mga luhang pumatak sa kanyang pisngi. At bigla ang realisasyong nasa kasalukuyan na pala sya.

At sa pagbabalik sa kasalukuyan ay hinamig na ni Richard ang sarili at iniligpit na ang mga papel at larawan. Nag-shower muna sya bago umalis ng kanyang condo. Dahil aayusin pa nila ni Amber ang pag-alis nila ng sabado.

Samantala, nasa kanyang opisina ng mga oras na iyon si Harold ng kumatok ang kanyang sekretarya.

“Come in.” sambit nya. Ngunit ang kanyang atensyon ay nasa mga papeles na nasa harapan nya.

Pumasok naman ito. “Sir, Miss Jyda Tayaban is in the lobby.” Bungad nito pagkapasok.

“Jyda Tayaban?” kunut-noong tanong nya at sabay angat nan g kanyang ulo.

“Y-yes sir.” Sabay tango naman nito.

“Who is she?” kunut-noo pa rin nyang tanong.

“Sir sabi nya po kababata nyo daw?” sagot naman ulit nito.

Naguguluhan man ay gusto nyang makita ang sinasabing kababata nya. Kaya naman ipinatawag nalang nya ito sa kanyang sekretarya.

Tumalima naman agad ito at maya-maya pa….

Isang babae ang tumambad sa kanyang harapan. Pamilyar ang mukhang iyon pero hindi sa kanyang nakaraan, kundi ang babaeng kanyang tinulungan kaninang umaga lang.

“Hi!.” Unang sambit nito.

“Hello, please have a seat. What can I do for you, Miss Jyda?” he offered his visitors chair at tinitigan kung ito nga ay isa sa mga kababata nya.

“Do you remember me?”  Tanong naman nito pagkaupo. At ngumiti pa ito na parang nang-aakit.

“Oh yeah! Ikaw iyong nasiraan ng sasakyan hindi ba? How do you find me anyway?” sagot nya at isang kuryusidad na tanong ang kanyang binitiwan.

“Actually, I just did that to test kung ako ba’y natatandaan mo pa. Pero sa nakikita ko, mukhang hindi mo ako nakikilala.” Nakangiti namang tugon nito.

“Natatandaan saan? Anong ibig mong sabihin?” kunut-noong tanong nya dito.

“Look, don’t you remember the picture that I gave you?” anito.

“Picture? You mean, ikaw ang nagbigay nang larawan na iyon?” tanong nya ulit.

“Oo, at mukhang hindi ka yata nasasabik na makita ang taong nagbigay nun sayo.” Anaman nito at tinaasan pa sya ng kilay.

“Well, isang tao lang kasi ang kilala kong may hawak ng larawan na iyon. At hindi ko alam kung paano napunta sa iyo ito.” Aniya at inilabas ang tinutukoy nilang larawan.

“That picture is mine, at walang sinuman ang nagmamay-ari ng larawan na iyan kundi ako lang.” Para naiinis na ito pero pinipigilan lang nya.

“I expect you to be here one of these days but I never expect you as early today. May hinahabol ka bang deadline para sa taong umupa sayo? Or may hinahabol ka bang oras at baka mabuko ang mga plano mo?” hindi na nakatiis na sambit nya dahil alam naman nyang nagsisinungaling ito.

“A-anong ibig mong sabihin?” kinakabahan ng tanong ni Jyda.

“Baka gusto mo ring sabihin na ikaw si Leila?” nakangiting pang-iinis naman niya dito.

“Ako naman talaga si Leila ah. Nakilala mo naman pala ako bakit kailangang napakarami  pa ng iyong tanong?” naiinis nang sagot nito.

“Dahil alam kong nagsisinungaling ka lang. Dahil kilala ko ang totoong Leila. At kung ikaw talaga si Leila, ano ang ipinahihiwatig ng Painting na ito?” aniya at itinuro ang painting na lagi nyang tinititigan.

“Painting?” tanong nito sabay tingin sa itinuturo nya.

“Yeah, this painting.” ulit nya at tinitigan pa nya ang painting.

“That painting is your lucky charm since you were a child. I gave that to you as a token for being so nice to me. And that painting is a symbol of our friendship.” Sagot naman nito na nakatingin sa kanya ng diretso.

‘mukhang may alam sya sa kwento naming dalawa ni Leila. Pero hindi nya nabanggit na si Leila ang nagpinta ng painting na ito.’ Sambit ng isip ni Harold. “Do you know who painted it?” tanong nya para alamin kung talagang alam nga nya ang kwento nilang magkaibigan.

“Ah---Ehh---I don’t even remember who painted that, dahil hindi ko pa gaanong naalala ang nakaraan, anag-ag lang at konting ala-ala lang ang bumabalik sa isipan ko. Hindi ba’t nasabi ko na rin sayo na may amnesia ako?” sagot nito.

Napailing nalang sya ng paulit-ulit. “Huwag mo akong lokohin sa mga pinag-sasasabi mo. Dahil mas higit kong kilala si Leila. At ang sinasabi mong amnesia na iyan ay walang katotohanan dahil hindi naman talaga ikaw si Leila.” Walang gatol na tugon nya.

“Harold! Hindi ka ba naniniwalang ako talaga si Leila?” napatayo na ito sa kanyang kinauupuan.

“Yeah, because I know you are an impostor. I know who’s the real Leila and you don’t have to pretend that she is you.” Sagot nya.

“And who do you think is the real Leila?” Matigas pa rin ito at ayaw pang umamin.

“Bakit gusto mong malaman? May masama ka bang gagawin sa kanya oras na malaman mong sya ang tunay na Leila?” balik tanong nya.

“Ano bang pinag-iisip mo? Isa ba akong masamang tao sa paningin mo?” balik tanong din nito.

“Oo, dahil bakit mo ginagamit ang katauhan ng isang taong alam mong hindi naman ikaw?” hindi rin nya hahayaang matalo ng isang katulad ni Jyda na alam nyang gagawin ang lahat makuha lang ang tiwala nya. Ang mga ganoong tao ay tuso. Mas masahol pa sa ahas.

“Ilang beses ko bang sasabihin sayo na ako nga si Leila. Bakit ba ang hirap mong papaniwalain?” naiinis na nitong tugon.

“Dahil kahit kailan ay hindi ka magiging si Leila.”

“Wala palang patutunguhan ang pagpunta ko dito ngayon.” Anito at sabay talikod at nagmartsa na panlabas ng kanyang opisina. Pabagsak pang isinara ang kanyang pintuan.

Pagkalabas nito ay agad nyang tinawagan ang kanyang inupahang detective at agad na pinasundan ang babae. Para malaman nya kung may kasabwat nga ito.

Hindi sya matatahimik hangga’t hindi nya nasisigurong nasa mabubuting kamay nga si Leila. At kahit na anong mangyari hindi nya hahayaang may mananakit dito.

Sa pagkakataong iyon ay nagmadali na syang lumabas sa kanyang opisina at agad nagtungo sa kanyang sasakyan. Pinaharurot nya ang kanyang kotse patungo sa Batangas. Hindi na nya inisip kung ano man ang iisipin ni Leila kapag nakita sya, basta ang mahalaga ay mabalaan nya ito. Kahit pa hindi pa sya nito nakikilala.

            Pero napapaisip sya na baka masamain nito ang pagpunta nya doon. At baka kung ano ang isipin. Dahil papaano nga ba nya malalaman kung saan sya nakatira kung hindi nya ito pinagtuunan ng pansin na alamin. At isa pa, ay nasa agreement nila ang bigyan sya ng privacy pagdating sa personal na buhay nya. Pero ngayon ay nilalabag na nya ang isa sa mga rules na iyon.

            “I don’t care anymore, basta ang mahalaga ay makita kong ligtas sya at hindi iyong nasa mga kamay sya ng taong gustong mapahamak sya.” Aniya sa sarili habang binabaybay ang daan patungo sa Batangas.

           

            Isang tao naman ang naghihintay sa opisina ni Cheska ng mga sandaling iyon.

            Pagkapasok ni Cheska ay gulat ang isinalubong sa bisita. “What the hell are you doing here?” bulalas niya.

            “I’m sorry Rich, but I failed you.” Sumamo naman nito.

            “What do you mean?” kunut-noong tanong nya.

            “He ignored me, hindi sya naniniwalang ako si Leila, may mga tanong syang hindi ko nasagot ng tama.”

            “What!?” napataas na ang boses niya.

            “I’m sorry, Babe. I didn’t mean to.” Anito at hinawakan pa sya sa braso.

            “Babe your damn face.” Iwinaglit niya ang kamay nito.

            “Babe.” Muntik ng mapasubsob sa sahig si Jyda.

            “I thought I have the best asset, but I was wrong.” Aniya at nakatingin kay Jyda.

            “I think he knows everything.” Sambit naman ni Jyda.

            “What do you mean?” bigla ay nagging interesado sya sa sinabi ni Jyda.

            “He is trying to catch me up kanina, madami syang tanong, and one thing he asked me is about the painting on his wall.” Sagot naman nito.

            “Painting?”

            “Yeah, the painting, hindi mo nasabi sa akin ang painting na yon sa akin, nag-pretend na nga lang akong alam ko yon, pero sumablay pa rin ako sa huli ng tanungin nya kung sino ang nagpaint nun.” Salaysay ni Jyda.

            “At sino naman ang nag-paint ng painting na iyon?”

            “I have no idea, dahil doon na nya sinabing nagsisinungaling ako. Hindi nya sinabi kung sino nga ang nagpinta ng painting na iyon. Pero sa nakita ko kanina, mukhang bata lang ang nagpinta nun.”

            “Anong bata?”

            “Sa detalye ng mga kurba at linya ng painting, marahil ay isang bata ang nagpinta nun.”

            “So bakit ka sumablay sa sagot mo?” galit na naman tanong ni Cheska or ni Richard.

            “Dahil nablangko na ako kanina. Masyado syang magaling manghuli. Talagang tinitingnan nya ako sa mata. Hindi ko naman magamit ang charm ko dahil nga....” sagot nito na pinutol na nya.

            “Damn, so you think that, that painting was one of Leila’s painting right?” hindi na nakatiis at galit ng pinutol ni Richard sa iba pang sasabihin ni Jyda.

            “Oo.” Bigla namang napaatras si Jyda.

            “That’s Bullshit.! I need to do the plan B.” Galit na sambit nya.

            “Plan B?”

            “I think, Harold now is on his way to Batangas, because he knows who the real Leila is. At malalaman na nila kung sino talaga ako. Dahil alam kong matagal na akong pinasusundan ni Harold. Naunahan man nya ako sa mga impormasyon, uunahan ko na sya sa pagsira sa publiko.” Mahabang salaysay ni Richard.

            “So, what’s the plan?” tanong naman ulit ni Jyda.

            “Just wait and see. And maybe learn.” Isang kindat pa ang iginawad kay Jyda.

            “So, hindi ka na ba galit sa Babe mo?” isang mapang-akit na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Jyda.

            “Kahit ilang sakit ng ulo ang ibigay mo sa akin, Babe. You are always my babe.” Sagot naman niya at bigla nalang nyang hinila si Jyda at agad na hinalikan sa mga labi. Isang mapusok na halik ang kanilang pinagsaluhan na humantong pa sa mas mainit na tagpo.