The Way I Loved You-Chapter 5

Chapter 5

ang baby Amber ko?” bungad nya.

            “I have good news, Cheska.” Halata sa tinig ng kausap na tuwang-tuwa nga ito.

            “May I know what’s the good news, baby?” pinasigla naman nya ang boses.

            “I’m okay na.” hindi pa rin nawawala ang sigla ng boses nito.

            “Wait! okay for what?” naguguluhang tanong naman nya.

            “Unti-unti ng bumabalik ang ala-ala ko, Cheska.” Tuwang sagot pa rin nito.

            “Really? Wow! That’s good to hear, Baby. I’m glad to know that you’re okay na.” aniya pero bigla syang nabalisa sa narinig at agad na syang nagpaalam dito. “Ahhhmmm… Baby, I need to go na, actually nasa isang meeting ako ngayon, mag-usap nalang tayo tomorrow.” Aniya.

            “Okay, Cheska. Natutuwa lang akong maibalita sayo ang good news.” Tugon naman nito at ito na rin ang nagpatay ng tawag.

            Agad namang bumalik sa mesa nila si Cheska at dinaluhan ang kaibigan.

            “So, what’s new?” agad na usisa nito sa kanya.

            “She’s going to be fine; we need to do the second step now, kailangan na nating madaliin at baka bumalik na nga ang alaala nya.” Aniya sa kasama. At talagang nabalisa si Cheska sa ibinalita ni Amber.

            “Okay, as you wish my dear. But your promise, don’t forget it.” Sagot naman nito. At mukhang tuwang-tuwa pa.

            Tumango-tango nalang sya sa demand nito. “I need to go, and I trust you.” Aniya at hinalikan pa niya sa labi ang babaeng kasama.

            “You have it.” Nakangiting sambit naman nito at tuluyan na syang lumabas ng restaurant na iyon. Naiwan namang nakangiti pa rin ang babae.

            Dagling nagtungo sa sariling condo nya si Cheska or si Richard. May mga papeles syang hinanap at agad na inilapag ang lahat ng iyon sa kanyang kama.

            Mayroon ding mga larawan doon. Mga larawang kuha sa isang aksidente ng nakaraan. At doon nya muling binalikan ang nakaraan. Isang nakaraang nais nyang balikan at nais nyang maningil sa mga taong naging dahilan ng aksidenteng iyon.

           

            Naglalakad noon ang mag-inang Susan at batang si Richard sa gilid ng daan pauwi na sa kanilang bahay. At isang kotse ang kanilang nakita na nakatigil sa gilid ng kalsada. At aninag nilang mag-ina kung ilan ang sakay nun, isa ang nakaupo sa may drivers seat at isa sa tabi nito. Pero mukhang may hinihintay pa ang mga ito.

            At nang malapit na sila sa kotse ay bigla nalang sumabog ito. Sa lakas ng pagsabog ay pati silang mag-ina ay nahagip nito. Tumilapon silang mag-ina at hindi na alam ng batang si Richard kung ano na ang sumunod na nangyari dahil nawalan na sya ng malay.

            Paggising ni Richard ay nasa ospital na siya. Agad nyang hinanap ang ina.

            “Doktor, nasa’n ang aking ina?” kinakabahang tanong nya sa doktor.

            “Ikaw ba ang anak ni Susan Santos?” balik tanong naman ng doktor.

            “Opo, ako po ang kasama nya ng maganap ang pagsabog, nasaan po sya?” sagot naman ng batang si Richard.

            “Iho, kailangan mong maging matatag.” Unang sambit ng doktor at nilapitan sya.

            “Ano hong ibig nyong sabihin, doktor?” kinakabahang tanong nya.

            Inakbayan sya ng doktor  bago pa ito magsalita at sagutin ang kanyang tanong. “Hindi kinaya ng iyong ina ang mga tumama sa kanyang mga bubog. At maliban pa doon ay nasunog din ang kalahating parte ng katawan niya dahil sa pagharang nya sayo.” Sambit nito.

            “H-hindi! Hindi totoo ang sinasabi mo. Buhay ang nanay ko. Buhay ang nanay ko! Buhay sya!” hysterical ng reaction nya. Agad naman syang napigilan ng doktor sa pagwawala. At tinawag ang nurse para turukan sya ng pampakalma.

            “Magpahinga ka muna, at i-ready mo ang sarili mo sa bago mong buhay na wala ang iyong ina.” Sambit ng Doktor bago pa sya mawalan ng malay ulit.

           

            Paggising nya muli ay hindi na sya nagtaka kung nasaan sya. At agad nyang tinanong ang Doktor kung nasaan ang labi ng kanyang ina.

            Sinamahan naman sya nito at inalalayan. Sa tulad nyang labindalawang taong gulang, ang isip nya ay maituturin mo nang nasa biyente anyos na. Sa kanyang pananalita at kilos hindi mo aakalaing labindalawang taon lang sya.

            Nang kanilang sapitin ang morgue na kinalalagakan ng katawan ng kanyang ina. Agad nya itong nilapitan at niyakap. Hindi nya alam kung bakit ayaw lumabas ng kanyang mga luha. Nagluluksa ang kanyang kalooban pero hindi sya naiiyak. Dahil ang puso nya ay may kasamang galit at poot sa mga taong naging dahilan ng pagkamatay ng kanyang ina. Ang kaisa-isang pamilya nya ay biglang nawala sa kanya sa isang iglap lang.Kung sino man ang mga taong iyon ay aalamin nya.

            “Yung mga sakay po ng kotse, nakaligtas po ba?” nagbabasakaling tanong nya kahit alam na nyang walang makakaligtas na taong nakasakay doon sa lakas ng pagsabog.

            “Walang sinuman ang nakaligtas, iho. Ang mga taong nasa kalapit na panig lang ang talagang nakaligtas, kagaya nalang ng mag-ina na narito rin sa ospital na ito.” Sagot naman ng doktor na halatang nahahabag sa kalagayan nya.

            “Maari ko po ba silang makita o makausap?” tanong nya ulit.

            “Sige, pero kailangan ko munang makasiguro na wala kang gagawing kakaiba.” Anaman ng Doktor sa kanya.

            “Pangako po, gusto ko lang po ng karamay.” Pangako naman nya pero may iba syang iniisip.

            “Okay, kung ganoon ay sumama ka sakin, iinom ka muna ng gamut mo para sa mga sugat mo bago tayo pumunta kila Shienna.” Pahayag ng Doktor at inakay na sya palabas ng morgue.

            “Sino po si Shienna?” usisa naman niya at tiningala pa ang Doktor.

            “Sya iyong nanay nung bata. Nagkamalay na sya pero ang anak nya ay hindi pa rin hanggag ngayon.” Paliwanag naman nito.

            “Ganun po ba? Kawawa naman po pala.” Maikling komento nya.

            “Heto, inumin mo muna.” Anang Doktor sabay abot ng gamut sa kanya ng sila’y makarating na sa kwartong kanina lang ay kinalalagyan nya.

            “Salamat po, Doktor.” Seryosong sambit niya.

            “Wala iyon iho.” Nakangiting sambit naman nito.

            “Wala po akong pambabayad sa mga gastusin dito sa ospital, Doktor.” Aniya dito.

            “Walang kaso iyon, ako na ang bahala sa lahat pati na rin ang burol ng iyong ina.” Nakangiti pa ring tugon ng Doktor sa kanya.

            “Pero... hindi ko naman kayo kaanu-ano. Bakit nyo ho gagawin iyon?” tanong nya dito.

            “Dahil naransan ko na rin ang mawalan ng isang ina. At pareho mo, ako’y naulila rin ng lubusan. At pagtapos nito, may hihilingin akong isang pabor sa iyo.”

            “A-ano ho iyon?”

            “Papayag ka bang ampunin nalang kita?” nakangiting bulalas ng Doktor sa kanya.

            “Ho!? Pero di po ba ay malaki na ako para ampunin ninyo?” hindi makapaniwalang tanong nya.

            “Wala namang pinipiling edad ang pag-aampon ng bata. Basta kayang buhayin ng aampon ay maaari.” Sagot naman nito.

            “Ganoon po ba iyon?” napakamot pa sya sa ulo.

            “Oo, kaya halika na. Dadaluhan na natin ang mag-ina. At sana ay gising na nga ang anak ni Shienna.” Natatawa naman si Doktor Arellano sa tinuran ng nya.

            Napangiti na rin ang batang si Richard kahit pa nagdadalamhati sya sa sinapit ng ina.

            Wala na rin syang magagawa sa mga nangyari at kailangan nyang tanggapin ang katotohanan na mag-isa nalang sya sa buhay. At kailangan nyang tanggapin ang alok ni Doctor Arellano para na rin matupad nya ang mga pangarap nila ng kanyang ina na makapagtaos sya ng pag-aaral. At si Doctor Arellano lang ang tamang tao na ibinigay ng Dioys sa kanya para tulungan syang bumangon sa pagkakadapa.

            Nang makarating sila sa silid ng sinasabib\ng mag-ina ng Doktor ay nakita nyang umiiyak ang isang babaeng nasa gilid ng kama ng isang batang babaeng natutulog.

            “Shienna, kamusta na?” dinaluhan agad ni Doctor Arellano ang babae.

            “Wala pa rin, Doc. Hindi pa rin sya nagigising. Marahil ay sa kagustuhan na rin nya. Ang sabi kasi ni Doctor Santiago ay sariling katawan ni Leila ang umaayaw.” Sambit nito habang patuloy sa pagluha.

            “Shienna, manalangin ka. Maniwala ka sa Kanya. Hindi nya pababayaan ang anak mo.” Alo naman ng doktor  kay Shienna.

            “Hindi ko po sya totoong anak, Doktor. Ako lang po ang yaya nya, at mga magulang nya ang namatay sa aksidente.” Pagtatapat ni Shienna sa Doktor.

            “Kung ganoon ay ulila na rin syang lubos?” gulat man ay hindi ipinahalata ng Doktor.

            “Opo, pero handa akong maging totoong ina sa kanya kahit wala na ang kanyang mga magulang. Mahal ko ang batang ito. At ako’y nahahabag sa sinapit ng kanyang mga magulang. Mababait ang mga amo ko. Para sakin ay hindi isang aksidente ang nangyari sa amin kundi sinadya ang lahat.” Mahabang tugon ni Shienna.

            “Kung ganoon ay kailangan muna nating mag-imbestiga sa nangyari bago nating sabihin sa publiko na buhay ang isa sa mag-anak. Palalabasin nating patay na rin si Leila para malaman natin kung sino ang gusting pumatay sa mag-anak.” Suggestion naman ni Doctor Arellano.

            “Maganda hong ideya iyan, Doktor. May alam na ho akong mapupuntahan basta magising lang ang alaga ko.” Sang-ayon naman ni Shienna at medyo nahimasmasan na sa pag-aalala.

            Samantalang ang batang si Richard ay matamang nakikinig lang sa usapan pero iba ang nasa isip nya ng mga oras na iyon.

            ‘Kung ganun ay kayo pala ang dahilan kung bakit namatay ang nanay ko. Kung hindi dahil sa inyo hindi sana nadamay ang nanay ko sa namatay. Tama lang na namatay ang magulang mo.’ Anang isip ni Richard at nakatitig na sa walang malay na si Leila.