Ikaw Pa Rin-Chapter 9

Chapter 9

Parang naninibago si Jamila sa pagpasok niya sa bangko ng araw na iyon. Pagod ang katawan niya sa biyahe at paglilinis kagabi pero pinilit niyang pumasok para na rin maayos ang dapat ayusin.

“Good morning, Jamila. And welcome back.” Bati sa kanya ni Aicel na nakangiti.

Gumanti siya ng ngiti dito. “Good Morning, Aicel. Nandiyan na ba si Boss?” ang tanong niya na hindi masabi ang pangalan ni Matthew.

“Ah, oo, nauna pa sakin. Ewan pero hindi sila sabay ni Jasmine ngayon.” Ang sagot naman ni Aicel sa mababang boses.

Tumango-tango naman siya. “Sige maiwan na muna kita, madami akong naiwan na trabaho na kailangan kong matapos agad.” Ang tanging sabi niya dito at dumiretso na ito patungo sa kanyang puwesto.

“Welcome back ulit sayo, Jamila.” Pahabol naman nito kaya naman muli siyang lumingon at ngumiti dito.

Namissed niya ang mga kasama, lalo na ang itinuturing niyang kapatid at ate na si Carla.

Gusto niya sanang kausapin muna si Matthew ngunit inuna na muna niyang ayusin ang mga reports na dapat ay last week pa niya ginawa.

Ngunit nasa kalagitnaan na siya sa pag-aayos ng mga documents ay biglang pumasok ang isang babaeng bago sa kanyang paningin.

Mestiza ang hitsura nito, mga nasa 5’7 or 5’8 ang height nito. Maganda ito dahil sa bumagay dito ang mamula-mula nitong balat na tila parang isang Espanyol.

Ngumiti ito sa kanya. “Hi, I’m Jasmine secretary ni Mate…ah… Matthew.” Ang tila nauutal naman na pagpapakilala ni Jasmine sa kanya.

Tumayo siya at ngumiti rin dito. “Jamila, nice to meet you.” At siya na ang nag-abot ng kanyang kamay upang makipagkamay dito.

Tinanggap naman nito ang kanyang pakikipagkamay.

“Maupo ka.” Alok niya sa upuang nasa kanyang harapan at nauna na siyang umupo.

“Thanks.” Maiksing turan nito at umupo na rin. Makikita na sa kilos nito na hindi ito isang ordinaryong tao ngunit ang ipinagtataka niya ay kung bakit sekretarya lang ang trabahong ibinigay ni Matthew dito samantalang magiging mag-asawa naman na sila.

“By the way, may ipagagawa ka ba?” magalang na tanong niya sa halip na tanungin ang mga tanong sa kanyang isip.

“Ah, I just come here para personal na magpakilala sayo. And ipinatatawag ka pala ni Matthew sa office niya.” Ang diretsong sagot naman ni Jasmine sa kanyang tanong.

‘Talagang ipnikilala na ang sarili? Hay, bakit ba? Ano bang pakialam ko? E sa gusto nga niyang ipakilala ang sarili. Haisst… naku Jamila, huwag ka na ngang magselos diyan. Wala ka ng karapatan kay Matthew diba?’ ang piping sambit at kastigo ng kanyang isip.

“Ah, ganoon ba? Sige, susunod na ‘ko.” Ang sabi nalang niya at inayos na ang mga gamit.

“Nice meeting you, Jamila.” Pahabol na turan ni Jasmine bago ito lumabas.

At ng makaalis na si Jasmine ay nagtaka naman siya sa naramdaman niya. “Huh? Bakit ganun? Parang hindi naman talaga ako nagseselos, bakit pakiramdam ko, wala lang naman at iniisip ko lang ang salitang selos? Anong nangyayari sa puso ko? Baliw na yata ‘to.” Naipilig pa niya ang kanyang ulo sa pagtataka sa sariling damdamin.

At dahil sa wala siyang makuhang sagot ay tumayo nalang siya at nagtungo sa opisina ni Matthew.

Habang hinihintay si Jamila ay pumasok si Jasmine sa kanyang opisina. “She’s beautiful. And seems so nice, so bakit niya hinayaan magkahiwalay sila ni Matt?” unang sambit ni Jasmine kahit hindi pa ito nakakaupo.

Hindi siya nakasagot sa tanong nito dahil alam niyang ang mismong may kasalanan ay ang kanilang ama at hindi si Jamila.

“Well I think she her reasons, pero ano naman kaya ‘yon? Matthew is a good man, anyone like me could fall for him in just a short time. Ang malii lang talaga sobrang bait niya na kahit mali mo na ay aakuin pa rin niya. I think that’s what’s Jamila don’t like about him. But in other way, I don’t it’s just that. There’s more.” Hindi mapigilang sambit ni Jasmine.

“We don’t what’s her reason but I think it’s reasonable though.” Seryosong saad niya para matahimik nalang si Jasmine sa kakausisa.

“I will found that out until Matthew comes back.” Tila batang sambit nito at lumabas na sa kanyang opisina.

Nailing nalang si Mateo sa kakulitan ng kanyang magiging hipag. “She’s always a bratt, but she’s nice and sweet.” Nangingiti pang turan niya ng siya namang may kumatok sa pinto ng kanyang opisina.

“Come in.” aniya at inayos ang pagkakaupo at tiningnan pa niya ang kanyang mukha sa kanyang iPhone 5 kung maayos ba.

“Good morning, Sir.” Pormal na bati ni Jamila sa kanya.

He clears his throat. “Good Morning, Miss Gomez, and welcome back.” Pormal ding tugon niya. “Please have a seat.” Aniya at itinuro ang visitor’s chair sa kanyang harapan.

Ngumiti naman si Jamila. “Thank you, Sir.” Anito at umupo na.

“How’s your father?” unang tanong niya dito.

Dahil sa nakatungo si Jamila ay para itong nagulat sa tanong niya at bigla itong napatingin sa kanya. At doon nagtama ang kanilang mga mata.

Iba ang pakiramdam na naramdaman ni Mateo sa pagtatamang iyon ng kanilang mga mata. At hindi niya iyon maintindihan.

Mula ng makilala niya si Jamila ay palaging may mga pakiramdam na siyang hindi niya nararamdaman noon. ‘It’s all strange.’ Ang sambit ng kanyang isipan.

‘Bakit ganun? Bakit parang bumalik ang dating nararamdaman ko ng makilala ko siya. Noong unang nagkakilala kami? O mas tamang sabihin na mas naiilang ako sa kanya ngayon? Dahil ba sa malapit na siyang ikasal o dahil sa muli ko na naman siyang nakausap ng ganito? Ang siyang naitanong naman ng isipan ni Jamila.

“Ah, He’s doing well, and hoping na magiging okay na siya sa mga susunod na araw.” Sagot nalang niya at agad na binawi ang tingin dito.

Maging si Mateo ay nagbawi ng tingin sa kanya at itinuon ang tingin sa mga papel na nasa harapan nito.

Pero bago magsalita si Mateo ay tumikhim mulii ito na hindi naman nito dating ginagawa. “Ipinatawag kita para sa mga reports…” at ibinitin pa nito ang sasabihin.

Napatingin naman siya dito. “Ah, Sir, I’m working on it, by this week matatapos ko na po, just give me enough time to finish it.” Ang sabi niya dito na mas dumoble pa tuloy ang kanyang kaba.

Natawa naman ito ng pagak. “I just want to say that you don’t need to rush it. I need the report when it’s done but please, I don’t want a report that’s in a rush.” Saad naman nito at muling ibinalik ang tingin sa mga papel.

Tila napahiya naman siya doon. “Ah, I’m sorry if I’m being like that, naisip kolang po kasi na baka kailangan na po ninyo dahil sa tagal kong nawala.” Apologetic na sabi naman niya.

“Jamila…” sambit nito sa kanyang pangalan na pakiramdam niya ay inihe-hele siya sa duyan sa lamig ng pagkakabanggit nito. “...I understand your situation, so, don’t worry about the reports, but be ready always for I would ask you about the performance of the Bank.” Sabi nito ngunit ang focus nito ay sa mga papel na nasa harap nito.

“Okay, Sir.” Sagot naman niya pero bakit pakiramdam niya ay naiinis siya dito sa hindi man lang pagsulyap sa kanya.

“Anyway, that’s all, you may go now.” Muling sambit nito na hindi pa rin tumitingin sa kanya.

Tumayo na siya ngunit hinihiling pa niyang sana kahit konting sulyap ay sumulyap ito ngunit bigo siya at dumiretso nalang siyang lumabas sa opisina nito.

Doon naman niya nakita si Jasmine na may kausap sa Telepono ngunit nagawa naman nitong ngumiti sa kanya.

“Buti pa siya, ngumiti sakin, ang mokong na ‘yon naku!” inis na bulong niya habang pabalik sa puwesto niya.

Buong maghapon niyang inasikaso ang dapat asikasuhin para sa bangko. Ngunit pagsapit ng uwian ay nag-ayos na rin siya ng kanyang mga gamit para makauwi na.

Sa maghapong iyon ay hindi man lang niya nakausap ang mga kaibigan at kasamahan sa bangko dahil sa sobrang busy niya. Kaya bukas nalang siya makikipag-usap sa mga ito.

Ngunit nagulat siya paglabas niya sa kanyang puwesto. “Welcome Back.” Ang sabay-sabay na sigaw ng kanyang mga kasamahan.

May banner pa na nakasabit sa kisame na ang nakasulat ay “WELCOME BACK, JAMILA”. Kaya naman hindi na niya napigilan ang mapaluha sa sobrang tuwang bumabalot ngayon sa kanyang puso. May mga pagkain din na inihanda ang mga ito para sa kanya.

“Uy, huwag ka ngang umiyak diyan, pati tuloy kami naiiyak eh.” Tinapik pa siya sa balikat ni Carla na lumuluha na rin.

“Oo nga, dapat nga nagtatawanan tayo, hindi nag-iiyakan.” Ang segnda naman ni Kaila.

“Masaya lang ako at magkakasama pa rin tayo.” Ang saad naman niya.

“Naku, tears of joy yan. Tara na nga sa training room at ng maumpisahan na ang party-party.” Masiglang sambit naman ni Jessa.

“Teka…” pigil naman niya sa mga ito. “…Alam ba ni Boss ito?” tanong niya sa mga ito.

Ngumiti si Carla at inakbayan siya. “Oo naman, hindi puwedeng hindi niya alam, dahil walang pagkain kung hindi niya alam ‘to.” Ang sagot nito sa tanong niya.

“Ibig sabihin siya lahat nagbigay ng mga pagkain na ‘yan?” nanlalaking mga matang muling tanong niya.

“Tumpak ka diyan, Jamila.” Mataas na tonong sagot naman ni Aicel.

“Naku, tama na ang mga tanong na ‘yan at umpisahan nan ating kainin ang libreng pagkain.” Tuwang-tuwang sambit naman ni Jessa.

“Tara na.” yaya naman ni Carla sa kanya.

Ngumiti nalang siya at sumunod na sa mga kasama. ‘Pero bakit hindi man lang niya ako matingnan kanina? Hay, hindi ko na talaga siya kilala. Ang sabi niya okay na at magkaibigan nalang kami. Hay naku, hindi ko talaga siya mantindihan.’ Ang naguguluhang sambit ng isip niya.

Sa muli niyang pagbabalik sa siyudad ay muli niyang naranasan ang humalakhak at tumawa ng hindi pilit. Ewan niya pero pakiramdam niya ay wala na siyang problema at hindi na niya naiisip pa ang plano niyang pagre-resign sa bangko.

Masaya siyang umuwi sa kanyang apartment. Ngunit kinabahan siya ng malamang bukas ang pinto. Agad niyang kinapa ang bag at kinuha doon aang itinatagong swiss knife.

Dahan-dahan siyang pumasok sa loob ng kanyang bahay. Madilim sa loob kaya wala siyang maaninag na kahit ano. Ngunit maingat pa rin siyang naglakad patungo sa sala. At dahan-dahan niyang binuksan ang ilaw.

Wala namang kakaiba sa kanyang bahay ng makitang naroon pa rin ang mga gamit niya at wala namang bakas na may gumalaw sa mga ito. Pero hindi pa rin siya napanatag at isinunod niyang pinuntahan ang kanyang silid.

Pagbukas niya ng pinto ay kulang nalang mapatalon siya sa sobrang gulat. “Ay! Bading na tinapa!” malakas niyang sigaw ng makita niya ang taong nakatayo mismo sa harap niya.

Natawa naman ito sa sinambit niya. “May bading na palang tinapa ngayon?” anito.

“P-pano ka nakapasok dito?” balik-tanong niya sa halip na sagutin ang tanong nito.

“Am I not welcome here anymore?” Balik-tanong din nito.

Pero nagtataka siya sa kilos nito. Kanina lang ay napaka-suplado nito, ngunit ngayon, bakit parang ibang tao ngayon ang kaharap niya? Ano ba talagang nagyayari? Parang may mali.

“Where’s Matthew?” galit na tanong ni Mateo kay Jasmine.

Natakot naman si Jasmine sa kanya. “You knew?” garalgal na tanong nito.

“Kailan niyo balak sabihin na narito na siya?” galit pa ring tanong niya dito.

Pagkadating niya kasi kanina ay nagtungo muna siya sa banyo upang sana ay mag-shower. Pero nagulat siya ng Makita ang mga gamit ng lalaking naroon. Sigurado siyang hindi sa kanyang ang mga iyon kaya naman dali-dali siyang tumawag sa kanyang ina na nasa Amerika.

‘Mom, is Matthew there?’ kunyaring tanong niya kahit na may kutob na siyang nakauwi na ang kapatid.

‘He’s not here; I thought he’s with you. Didn’t you talk to him yet?’ ang sabi naman ng kanailang ina.

‘He didn’t call me yet, maybe later. I need to go, mom, you take care, huh?’ aniya at ibinaba na ang telepono.

“Mattie, don’t get mad at him, he just want to make all things right.” Kinakabahang turan pa rin ni Jasmine.

“Make all things right? So, where is he? Where did he goes?” napataas na ang boses niya na siyang ikinagugulat ni Jasmine.

“He went to Jamila’s apartment.” Hindi na napigilan ni Jasmine na sabihin ang totoo.

Agad naman ng tumakbo palabas si Mateo. Hindi na niya pinansin ang pagpigil ni Jasmine sa kanya.

“Mateo! Mateo! Leave it to Matthew!” pilit pa ring sigaw ni Jasmine ngunit hindi na talaga niya ito pinansin.

Hindi niya alam kung ano ang kaniyang ginagawa. Basta ang gusto niya lang ay siya ang dapat na magsabi ng totoo kay Jamila. Pakiramdam niya kasi ay mas lalong magagalit sa kanya si Jamila kapag sa iba pa niya malalaman ang ginawa niya. Ayaw niyang tuluyan siyang kamuhian ng babaeng una at huling mamahalin niya.

“Jamila, I’m sorry.” Usal niya habang binabaybay ang daan patungo sa bahay ni Jamila.

“Jamila, are you okay?” tanong ni Matthew sa kanya ng mapansing tila nababalisa siya dahil pakiramdam niya ay may importanteng sasabihin ito sa kanya na hindi niya inaasahan.

Ewan niya pero para ayaw niyang makarinig ng kahit na anong paliwanag mula dito. Pakiramdam niya ay lubos siyang masasaktan sa sasabihin nito.

Alam niyang malapit na itong ikasal pero bakit pakiramdam niya ay may isang bagay pa siyang hindi alam tungkol dito. Bakit parang may isang rebelasyon na kailangan niyang malaman?

“Yeah, I’m okay.” Pilit niyang kinakalma ang kanyang sarili.

“Ahm.. Jamila, I have to tell you something.” Paunang sambit ni Matthew.

“Eto na, bakit ko ba nararamdaman ang ganitong kaba? Ano pa ba ang hindi ko alam? Kukunin ba akong abay sa kasal niya?” tanong ng kaniyang isip na nalilito na.

“A-ano ‘yon?” tanong niya na pilit itinatago ang panginginig ng kalamnan.

“I…” hindi naman naituloy ni Matthew ang sasabihin ng biglang may kumatok sa pinto.

“Ah, sandali lang ah, titingnan ko lang kung sino ‘yon.” Pilit na ngumiting saad niya at tumayo na siya upang pagbuksan ang isa pang panauhing hindi rin niya alam kung sino.

“Okay.” Maikling sagot naman nito.

Ngunit pagbukas niya ng pinto ay tila mawawalan na siya ng ulirat sa nakita. Pakiramdam niya ay hindi siya makahinga. “M-Matt? S-sino ang nasa loob? S-sino ka?” muntik na niyang hindi mabigkas ang mga katagang iyon.