Ikaw Pa Rin-Chapter 4

Chapter 4

Maagang pumasok si Jamila upang sana ay kausapin ang taong nakabili nang bangkong kanyang pinagtatrabahuan. Pero disappointed sya ng hindi mismo ang may-ari ang makakausap nya.

“Well, Miss Gomez, I’m sorry dahil nasa Singapore siya ngayon, inaayos pa ang isa naming business deal doon, pero kung ano man ang concern mo ay maari mo din namang sabihin sa akin.” Paliwanag naman ng General Manager daw nito.

“Kung ganun pwede bang makiusap sa inyo na huwag nyo nalang kami tanggalin dito?” umpisa nya at naupo sya sa visitors chair ng opisina nito na dating opisina ng kanilang boss.

“Well in that case, I think that’s really a big problem, the only thing I can promise is that I can talk to my boss, but I can’t promise you that he will agree with what you want.” Malungkot nitong tugon sa kanya.

“Parang awa na po ninyo, napamahal na po kasi ang bangkong ito sa amin, at alam kong alam po ninyo na mahirap maghanap ng trabaho ngayon.” Patuloy pa rin nya.

Mukhang naawa naman ito sa kanya. “Okay, papakiusapan ko ang boss ko tungkol dito pero baka isa lang sa inyo ang talagang mag-i-stay dito, kaya mamili na kayo kung sino ang talagang mananatili dito.” Tugon naman nito.

“I-isa lang?” nanlambot sya sa narinig. “P-pero bakit? Mapagkakatiwalaan naman kami, at subok na kami ng mga kliyente dito. And I promise to you that we can work efficient because we never had a record of backlog here. Even if you say “It is rushed” we can do it right away.” Pagyayabang nya. Dahil ‘pag hindi nya sinabi yon ay may possibility na laitin ang serbisyo nila.

“We know that, but as I’ve said, it’s up to my boss.” Mahinahon naming asgot nito.

“Please, Sir, I’m begging you. We need this job that we had, huwag niyo naman po sanaitong alisin sa’min, nakikiusap na po ako sa inyo.” Pagmamakaawa pa rin niya dito.

“I can’t decide now, Miss Gomez, but give me time until tomorrow. I am going to tell you his decision.” Isang assurance na lang ang naibigay nito sa kanya.

“Okay po, Sir, hihintayin ko nalang po ang desisyon nya.” Malungkot nyan wika.

“Pasensya ka na talaga, Miss Gomez that is the only thing I can promise to you.” Nakikisamo naming tugon ng lalaki.

“It’s okay po, I understand naman po.” Aniya at nagmartsa na palabas ng opisina.

“Miss Gomez, expect good news tomorrow.” Pahabol naman nito bago sya makalabas.

Lumingon naman sya dito at nagpasalamat at dumiretso na sa labas. Diretso sya sa kanyang opisina. At doon ibinuhos nya ang iyak na kanina pa nya tinitimpi para hindi naman sya magmukhang desperada talaga.

“Bakit ba ang bigat ng pakiramdam kong mawala sa lugar na ‘to?” tanong naman nya sa sarili.

‘Marahil ay naghahangad ka pa ring babalik dito si Matthew.’ Sagot ng kanyang isip.

“I don’t think na babalik pa sya, sana ay noon pa.” sagot naman nya.

‘Haaaayyyy…ano bang nangyayari sa kin?Nababaliw na ko’ anang kanyang isip.

“Oo, baliw ka na nga, Jamila. Bakit ka pa umaasang babalik sya samantalang kasalanan mo naman kung bakit ikaw ang nahihirapan ngayon.” Sagot nya pa rin sa isip.

At sa bigat na nararamdaman, idinaan nalang nya sa kanyang trabaho ito. Isinubsob nya ang sarili sa trabaho. Ni hindi na nga nya napansin ang usapan ng kanyang mgaka-opisina sa labas.

“Alam nyo, mahal talaga ni Jamila ang bangkong ito, biruin nyo, kinausap talaga yong general manager para lang pakiusapan na huwag na tayong paalisin dito.” Pabulong na wika ni Kaila.

“Sinabi nyo pa, kilala natin si Jamila, at talagang ginagawa kung ano ang gusto kaya ayon nagmukha tuloy kawawa sa paningin ni Sir Rocky.” Pagsang-ayon naman ni Jessa.

“Alam nyo? Naawa ako sa kanya eh. Hindi sa tatanggalin tayo, dahil sigurado akong hindi lang dahil sa mawawalan tayo ng trabaho kaya ayaw nyang umalis dito.” Komento naman ni Carla.

“At ano naman ang isa pang dahilan?” usisa ni Kaila.

“Marahil ay umaasa syang dadalaw ulit dito si Matthew.” Sagot ni Carla.

“Kaya?” tanong naman ni Jessa.

“Yon ang pakiramdam ko, dahil simula ng makipaghiwalay sya dito ay nag-iba na ang dating Jamila na kilala ko, hindi na sya ang dating masayahin, naging super subsob sya sa trabaho at hindi na sya laging sumasama sa’tin sa mga lakad natin na dati naman nyang ginagawa.” Paliwanag ni Carla.

“Siguro nga.Dahil sobra talaga nyang pinagsisihan ang ginawa nya.Kung bakit pa kasi sya nakipag-hiwalay.Haaayyy.Ang pag-ibig nga naman.” Si Kaila.

Pare-parehong napailing nalang ang tatlo.At talagang nakikisimpatya kay Jamila.

Samantala, magsho-shower nasana si Matthew ng bigla namang tumunog ang kanyang telepono. Nakalipat na siya sa kanyang condo at gusto niya munang ma-refresh sana ang kanyang katawan at utak. Hindi na niya hihintayin pa ang susunod na buwan dahil na rin sa kanyang pinaplano.

“Hello?” aniya pag-angat niya ng auditibo.

“Pare, it’s me.” Sagot ng nasa kabilang linya.

“What’s the problem?” sumeryoso ang tono ng boses niya dahil mukhang alam na niya kung ano ang sasabihin nito sa kanya sa tono ng boses nito.

“She’s begging me; actually, she wants to talk to you.” Sagot nito.

“Rocky, did you tell her, that I’m the new owner of the bank?”  kunot-noong tanong niya.

“No, no, no. I didn’t tell her anything but she is asking a favor, and that is, she wants you to let their group stay at the bank.” Sagot naman nito sa kabilang linya.

Napangiti siya sa narinig. Alam niyang gagawin iyon ni Jamila dahil mahal nito ang kanyang trabaho. “Ako ang magsasabi sa kanya ng goodnews. Actually hindi ko naman plinano na tanggalin sila, sinabi ko lang yun para makita kung ano ang magiging reaksyon nila.” Natatawang sambit niya.

“Are you making fun of Jamila, Matt?” tila galit ang tono ng kaibigan sa tanong nito.

“What!?” gulat naman na balik tanong niya sa kaibigan.

“I’m just asking, Matt.” Depensa naman nito.

“Of course not.  I’m not making fun to any of them. Sinusubukan ko lang sila at mukhang isa lang talaga ang dedicated sa kanyang trabaho doon.” Mahinahong sagot niya sa kaibigan.

“Please, Matt. Stop making her and yourself miserable.” Sa halip ay payo ng kanyang kaibigan.

Natigilan siya sa tinuran nito. Saglit siyang natahimik.

“Pare, I just want you two to have closure. Siguro nga ay mahihirapan kayo sa una, pero mas mahihirapan kayo kung patuloy niyong iiwasan ang bawat-isa. At kung patuloy niyong titikisan ang isa’t-isa, hindi kayo kailanman magiging masaya.” Patuloy ni Rocky.

“I’ll think of that, Rocky.” Tanging nasambit niya.Dahil aaminin niya, tama ang kanyang kaibigan. Na hindi na dapat niya iniiwasan ang babaeng mahal niya. Pero paano kung sabihin nitong mahal pa rin siya nito? Anong gagawin niya? Maraming tanong ang namuo sa isipan niya sa isiping iyon ni Matt.

“Basta, kailangan niyong magkausap. Ng kayo lang.” pahabol na sambit ni Rocky bago nito ibinaba ang telepono.

Nagtuloy siya sa kanyang banyo at doon ibinuhos ang bigat na nararamdaman ng kanyang katawan at isipan. Napaisip siya sa payo ng kanyang kaibigan. Maaring tama ito, ngunit ang kanyang ikinababahala ay kung ano ang magiging reaksyon nito pag nagkita na sila. Kahit na plano na niyang magpakita dito ay kinakabahan pa rin siya sa pwede niyang makitang magiging reaksyon ng mga tao roon lalo na si Jamila.

Plano niyang ipaalam sa mga ito na malapit na siyang ikasal. Ngunit bigla naman siyang nag-alala sa magiging reaksyon ni Jamila. Paano kung tuluyan na nga siyang kinalimutan nito, kung tuluyan na siyang ipinagpalit sa iba. Paano kung hindi na talaga siya mahal nito?

“Geez, bakit kasi hanggang ngayon ay mahal ko pa rin siya?” nasambit niya habang nasa ilalim ng umaagos na tubig na nagmumula sa kanyang shower.

Matagal siyang nagbabad sa tubig bago niya naisipang magpatuyo na. nakatapis lang siya ng tuwalya ng sakto namang may mag-doorbell. Hindi na siya nag-abalang magbihis dahil naisip niyang ang housekeeper lang iyon kaya naman dumiretso na siya sa pintuan at binuksan na agad ito. Hindi na niya sinilip sa peep hole kung sino ang nasa labas.

At isang gulat na reaksiyon ang gumuhit sa kanyang mukha sa napagbuksang panauhin.

“I know you’ll be surprised. But we already talked about this. So, I also need to stay here.” Agad na bungad na salita ng babaeng kanyang napagbuksan.

Kung titingnan ito, nasa 5’9 ang height nito, mestiza ang kutis, at mukha itong modelo ng mga sikat na damit sa ibang bansa. Makikita sa galaw nito ang pagiging maarte at sosyal.

Hindi pa rin siya makahinuha sa pagkagulat kahit na ang babae na mismo ang nagkusang pumasok sa kanyang unit kahit na hindi pa niya pinapapasok.

“Come here, Sweetheart.” Maarteng anyaya nito ng makaupo na sa kanyang sofa.

“What the hell comes to your mind to come here this so early?” kunot-noong tanong niya ng makabawi nan g huwisyo.

“I just can’t wait so long.” Parang batang sambit nito at humalukipkip ito sa kinauupuan.

He chuckles. “Really? O dahil sa nagkaproblema na naman kayo ng papa mo?” sarkastikong tanong niya.

“Matt, can’t you just welcome me here?” reklamo nito.

“Jasmine, the wedding is not yet all settled so why you’re here?” muli niyang tanong at nakatayo pa rin siya sa harapan nito.

Tumingala ito sa kanya at kunot-noong tiningnan siya. “So what? I’m bored at home, kaya ako nandito ngayon, hindi ka ba masaya, Mattie?”

“Alam ba niyang nandito ka?” tanong niya.

Tumango ito.“Nagpaalam ako ng maayos sa kanya. And he said, okay, but he wants me to make sure na dito nga ako didretso kaya, hala, tawagan mo na agad siya at ng hindi siya mag-alala.”

“Okay, at least he knows. Ayaw kong magkaroon ng problema pagdating sayo.” Seryosong sambit niya at tinungo na niya ang telepono at nagdial.

Tahimik naman na nakinig lang si Jasmine. Ngumi-ngiti-ngiti pa ito kapag napapatingin siya dito.

“I’ll take care about her, don’t worry, she’s safe with me.” Huling tugon niya bago niya ibinaba ang telepono.

Nilapitan niya muli si Jasmine. “Go to your room now, you need to rest.” Seryosong sabi niya.

“Okay.” Maiksing sagot nito at agad na nagtungo sa isang silid doon na bakante.

Napasabunot naman ang naiwang si Matthew. “Not in my plan.” Naiiling na sambit niya.

Hindi niya alam kung nasaan siya. Pero napakaganda ng lugar na kinaroroonan niya. Naroon siya sa isang malawak na parang at sinasamyo ang sariwang hangin na dumadapyo sa kanyang makikinis na balat. Dinadama ang bawat hampas nito na animo’y yakap na nagmumula sa lalaking magpasahanggang nagyon ay siya paring isinisigaw ng kanyang puso.

Napamulagat siya ng maramdamang mayroon ngang mga bisig ng nakayakap sa kanya. Dahan-dahan siyang humarap dito at dobleng gulat ang kanyang naging reaksiyon ng mapagsino kung kanino ang mga bisig na nakayakap sa kanya.

Ngumiti ito sa kanya. “I still love you, Jam.” Malamyos nitong turan.

“Matt?” tanging nasambit niya.

Muli itong ngumiti. “I still love you, but I need to let you go.” Bigla itong nalungkot at nabalot ng galit ang mga mata nito.

“Matt, I’m sorry, but I also still love you.” Nasabi niya ngunit bigla siyang kinabahan.

Tumalim ang tingin nito sa kanya. “You still love me, huh?”Sarkastikong tanong nito.

“Matt.” Tawag niya sa pangalan nito dahil para itong nasaniban ng ibang pagkatao sa tingin at ngisi nito. Hindi na ito ang Matt na minahal niya. Ang Matt na kilala niya. Ibang tao ang nasa katawan ng taong mahal niya.

At sukat doon at napabalikwas siya sa pagkakahiga. Napakasama ng kanyang panaginip. Hindi niya maiwasan ang maluha dahil sa panaginip niyang iyon.

“Matt, I’m sorry, I’m really sorry.” Paulit-ulit na sambit niya habang sapo niya ng kanyang dalawang palad ang kanyang mukha.

Matagal bago muli niyang nahamig ang kanyang sarili sa pag-iyak. Ito ang unang pagkakataon na napanaginipan niya muli ang dating nobyo at ang masaklap pa ay napakasama talaga ng isang iyon dahil tila sinasabi nitong napakalaki talaga ng nagawa niyang kasalanan dito.

Hindi niya alam kung anon a ba talaga ang uunahin niyang ayusin. Ang kanyang trabaho o ang problemang pilit niyang iniiwasan? Naguguluhan na ang kanyang utak ng tumunog ang kanyang cellular phone.

Tiningnan niya muna kung sino ang tumtawag at ng makitang ang kanyang nanay na nasa Tarlac ay agad niya itong sinagot. Kinabahan siya dahil dis-oras nan g gabi.

“Hello, Nay.” Bungad niya.

“Anak, ang tatay mo.” Umiiyak na sambit ng kanyang ina.

            Bigla naman siyang kinabahan. “Ano pong nangyari sa Tatay?” pilit niyang pinapakalma ang boses.

            “Ang tatay mo, inatake sa puso, nandito kami ngayon sa Ospital, at ang sabi ng Doktor ay malala na daw ang lagay niya.” Umiiyak pa ring turan ng kanyang ina.

            At tuluyan na rin siyang napaluha. “Po?” tanging nasambit niya.Nagkasabay-sabay ang kanyang problema. Pero mas uunahin niya ang kanyang ama kesa sa anumang problemang meron siya dahil mas mahalaga pa rin ang pamilya kesa ano pa man.

“Anak, please, umuwi ka na, baka hindi mo na maabutan ang tatay mo.” Hiling ng kanyang ina.

“Opo, Nay. Uuwi na po ako. Sabihin nyo kay tatay na hintayin ako.” Lumuluhang sambit niya.

“Oo anak.” Iyon lang at ini-off na niya at agad na siyang nag-ayos. Kahit anong oras pa ay bibiyahe siya para lang masilayan niya ang kanyang ama. Ilang taon na siyang hindi umuuwi dahil nga sa sinasayang niya ang pamasaheng gagastusin niya. Ngunit ngayon kahit ano pa ang sakyan niya makarating lang ng maaga sa kanila ay gagawin niya.

Nagmamadali na siya at tanging isang bag lang ang nadala niya. Nagbihis lang siya dahil nga nakapantulog siya at agad ng nilisan ang kanyang bahay. Inilock naman niya ng maayos ito at ite-text nalang niya ang kanyang mga ka-opisina na kailangang-kailangan lang nyang umuwi dahil nga sa kanyang ama.

Habang nasa daan at naglalakad palabas ng kalsada upang mag-abang ng kanyang masasakyan papunta sa Cubao ay kinakabahan din siya dahil malalim na ang gabi at bihira na lang ang mga taong naglalakad.

Hindi niya mapigilang magdasal nalang upang maibsan ang kabang nararamdaman. Ipinagdasal na rin niya ang kanyang ama nasana ay bumuti pa ang kalagayan nito.

Habang naglalakad ay pakiramdam niya ay may nakasunod sa kanya. Palingon-lingon siya sa kaniyang likuran dahil hindi niya maiwasang kabahan.

Binilisan pa niya ang kanyang paglalakad ng may isang lalaki ang humarang sa kanyang harapan. Napatili siya dahil sa sobrang gulat, at mas dumoble pa ang kanyang kaba.

Ngumisi naman ang lalaki at naaninag niya ang pagngiting iyon ng lalaki.

“Please, mahirap lang po ako, kung gusto niyo po sa inyo na lahat ng pera ko, huwag niyo lang ako sasaktan.” Pagmamakaawa niya dito dahil masyado na siyang kinakabahan.

Muli itong ngumiti at lumapit pa sa kanya kaya naman umatras siya. Ngunit patuloy pa rin sa paglapit ang lalaki. Hindi niya gaanong maaninag ang mukha nito.At mas nagulat siya ng bigla nalang siyang hawakan nito sa magkabilang braso niya.

Muli siyang napatili dahil sa paghawak nito. “Huwag po!” ang tanging lumabas sa bibig niya.

At napabitaw naman agad ang lalaki at tinakpan ang kanyang bibig ng tangkain niyang sumigaw. “Don’t you dare to shout or else gagawin ko ang isang bagay na ayaw mong gawin ko.” Mabaritonong utos nito sa kanya habang nakatakip ang kanang kamay nito at ang kaliwa naman ay sa kanyang katawan.