My Love Forever

My love forever

           

            Mula pagkabata naranasan ni Megan ang magulpi ng ama, dahil na rin siguro at hindi ito ang kanyang tunay na ama. Ang tanging kakampi lang niya ay ang kanyang yaya na si Yaya Siling. Mas itinuturin pa nga nya itong tunay na ina kesa sa tunay nyang ina na si Myra. Dahil 'pag nagsusumbong sya dito ay mas kinakampihan pa ang ama-amahan. Pero lahat ng iyon ay tiniis nya. Ni hindi sya nagtanim ng sama ng loob sa ina at ama-amahan. Hanggang sa sapitin nya ang edad na desi-otso. Kakatapos lang ng kanyang party, dahil binigyan naman sya ng simpleng pagdiriwang ng ina, at as usual ay tutol na naman ang ama-amahan. Pero natuloy din naman at kahit papano ay natuwa sya. Nakaupo sya noon sa kanyang kama at alas dose na ng madaling araw, gising na gising pa rin sya dahil binubuksan nya ang kanyang mga natanggap na regalo. Para syang bata sa ayos nya. At sa hindi inaasahan ay pumasok ang kanyang ama-amahan. Nagulat sya dahil hindi man lang ito kumatok, bigla nalang itong pumasok sa kwarto nya.

            “A-ano pong ginagawa nyo dito?” kinakabahang tanong nya dito.

            “Just making sure kung masaya ba ang anak ko.” Nakangising tugon naman nito.

            Pero mas lalo syang kinabahan. Iba ang pakiramdam nya sa ama-amahan. May binabalak yatang masama ito sa kanya. “P-pa, may kailangan po ba kayo?” lakas-loob nyang tanong dito.

            “I want you, Megan” anito sabay lapit sa kanya, at kasabay nun ay hinawakan sya sa magkabilang braso.

            “B-bitiwan nyo po ako, Pa. nasasaktan ho ako.” Aniya kahit pa sobra na syang kinakabahan. Tama ang hinala nya. May balak ngang masama sa kanya ang ama-amahan.

            “Hindi kita bibitiwan hangga’t hindi ka nagiging akin ngayon.” Anito na malademonyo na ang kislap ng mata na animoy hayop na maninibasib ng mabibiktima.

            “B-bitiwan nyo ko” Pagkasabi non ay bigla ang pagtadyak nya sa harapan nito. Nasapo naman nito ang bahagi ng kanyang tinadyakan at mabilis na syang umibis palabas ng kanyang kwarto, dire-diretso sya sa labas ng kanilang bahay hanggang sa makalabas sa kanilang gate at patuloy syang tumakbo papalayo sa kanilang bahay at hindi nya alintana ang dilim na dinaraanan. Ayaw nyang maabutan ng kanyang ama-amahan.

            At kung gaano sya kalayo sa kanyang tinatakbo ay hindi na nya alam, ang importante sa kanya ay makalayo sa impyernong kanyang kinasadlakan. At kung saan sya pupunta ay hindi din nya alam.

            Dahil sa pagod ay hindi na nya namalayan ang sariling makatulog. Hindi na nya pansin kung saan sya naidlip. Basta nalang bumigay ang kanyang katawan.

           

           Hindi nya alam kung ilang oras syang nakatulog pero nagulat sya ng pagmulat ng kanyang mga mata ay isang maputing kwarto ang kanyang kinaroroonan. At ang amoy, alam nya ang amoy na iyon. Nasa ospital ba ako? Tanong ng kanyang isip. At iginala nya ang kanyang mga mata. Saka nya napagtantong nasa ospital nga sya base na rin sa mga nakikitang mga aparato.

            Napaisip sya at muling inalala ang nangyari. At sa pag-alala sa nangyari ay sya namang pagpasok ng isang lalaking naka-uniporme ng puti. Marahil sya ang doctor na tumingin sa kanya. Pero kung babasehan ang mukha nito, mukha itong anghel, napakaamo ng mukha at parang hindi marunong magpaiyak ng babae. Ano ba yan? Ano bang ini-imagine ko. Saway nya sa isip.

            “You’re awake at last,” nakangiting unang tugon nito sa kanya.

            “Ah… why I’m here?” unang tanong naman na namutawi sa kanyang bibig.

            “I saw you at the hospital lobby at 4:00 am a while ago. At wala pang gaanong taong nakakapansin sayo kaya ng sipatin ko ang noo mo ay inaapoy ka ng lagnat. Ano bang nangyari?” anito at sinundan pa ng tanong sa huli. Habang tsini-tsek ang kanyang BP.

            “Ha? W-wala. Inabot lang ako ng nerbiyos kaya siguro nilagnat na ko.” Pagsisinungling nya dito.

            “Bakit ka naman ni-nerbiyos? May nangyari bang masama?” usisa pa rin nito.

            “W-wala naman. Naligaw lang ako.” Pagsisisnungaling pa rin nya.

            “Okay kung ganun, maari na siguro kitang ihatid kung san ka man nakatira, dahil maayos ka na naman. At siguro naman ay alam mo ang address ng inyong bahay.” Anito na nakangiti na sa kanya.

            “B-bahay? A-ayoko sa bahay.” Aniya na para na syang naghi-hysterical.

            “Why? Ano ba talaga ang totoo? Trust me, pwede mo kong maging kaibigan.” Nag-aalala namang tugon ng gwapong doctor.

            “Ayoko ng magtiwala.” Aniya sabay siksik sa headboard ng hospital bed.

            “Kung sino man ang taong dahilan ng iyong pagkatakot na magtiwala muli ay hindi ko katulad dahil isa akong kaibigan.” Mahinahon namang sambit ng doctor.

            “Pa’no ako magtitiwala kung hindi pa rin nga kita kilala.” Parang batang may napanaginipan na masama ang hitsura nya.

            “Ako si Dr. Marco Sibal.” Pagpapakilala naman nito.

            “M-marco?” gulat na tanong nya ng marinig ang pamilyar na pangalan.

            “Yes, Megan, si Marco ito.” Sagot naman ng doctor.

            “P-pero pano nangyari yon? Hindi ba kasama ka sa mga namatay noon?”

            “Nagkataong nasa CR ako ng maganap ang pagsabog ng bus na sinasakyan namin at hindi ako nasama sa mga namatay pero sa kasamaang palad ay mga magulang ko naman ang nawala sakin ng sabay.” Salaysay naman nito.

            “Kung ganun paano ka….I mean…Doctor ka na ngayon.” Usisa pa rin nya na hindi nya maidiretso dito na tanungin.

            “Inampon ako ng mag-asawang hindi magkaanak. Itinurin nila akong tunay nilang anak at pinag-aral.” Anito at sumeryoso ang mukha. “Simula nun ay ginawa ko ang lahat makalimutan lang ang nangyari, may-ari ang mag-asawa ng isang shipping line kaya hindi problema sa kanila ang pera na kakailanganin ko kahit anong gustuhin ko. Pero hindi ko inabuso iyon, naging matipid pa rin ako at pinagbuti ang aking pag-aaral kaya heto ang bunga ng lahat. Sa kabila ng kabutihan nila isa lang ang hindi ko naibigay sa kanila… ang palitan ang aking apelyido. Ni hindi ko naisip na ibahin ito dahil kahit man lang sa apelyido ko ay naaalala ko pa rin ang aking mga magulang.” Pagkukwento nito.

            Sa narinig ay bigla syang naawa at natuwa, magkahalong emosyon. At bumalik ang dating damdamin na inilaan nya para dito.

            High school siya noong nangyari ang aksidente at first year college naman ito noon ng mangyari ang aksidente. Dati pa man ay nagkagusto na sya dito dahil nga matalik na magkaibigan ang mama nilang dalawa. Kaya nakakapagtaka na hindi nya nakilala ang binata. Marahil sa malaking pagbabago nito sa pangangatawan at suot.

            “Megan, ayoko na ulit maulit ang nakaraan, ayoko na ulit malayo sa mga taong mahal ko kaya sana ay pagkatiwalaan mo ako.” Anito.

            “M-mahal?” gulat na tanong nya dito.

            “Megan..” umpisa nito sabay gagad sa kanyang palad. “…kung noon ay hindi ko nagawang sabihin ang nararamdaman ko para sayo dahil masyado ka pang bata, pero ngayon ay hindi ko na hahayaan na manatili nalang itong lihim sa puso ko.” Pagtatapat nito sa kanya.

            “M-marco?” hindi nya alam kung ano ang sasabihin dito.

            “Mahal kita, Megan. At hindi ko na hahayaang hindi ka makasama sa mga nalalabing oras ng aking buhay.”

            Napaiyak na sya. Dati pa man ay pinangarap na nya na mahalin ng taong mahal nya, at eto na nga. Natupad na rin ang kanyang hiling.

            “Marco, mahal din kita. At ikaw lang ang lalaking pinangarap kong mahalin habang buhay.” Patuloy pa rin ang pag-agos ng kanyang mga luha.

            Pinunasan naman nito ang kanyang luha. “Tahan na, nandito na ko. Mag-uumpisa tayo muli. At magiging masaya na tayo.” Alo nito.

            At pagkatapos ng kanilang pag-uusap na iyon ay ipinagtapat nya dito ang kanyang naging karanasan sa poder ng kanyang ama-amahan. Nagalit man si Marco at gusto ng sugurin ang kanyang ama-amahan ay pinigil pa rin nya. Nais na nyang matahimik, ayaw na nya  ng magulong buhay kaya naman hindi na sya nagsampa pa ng kaso dito.

            Nalaman naman ng kanyang ina ang kanyang desisyon na bumukod nalang ng bahay. Pinayagan naman sya nito at binigyan ng allowance hanggang sa makatapos sya ng kolehiyo.

            Naging maayos ang naging relasyon nila ni Marco. Minsan ay may alitan pero nalulutas naman ito agad.

            Lumipas ang dalawang taon at natapos rin sya sa pag-aaral. At sa selebrasyon ng kanyang pagtatapos doon naman nagpropose si Marco. Agad naman syang pumayag.

            Limang buwan lang ay idinaos na ang kanilang kasal at naging ganap na mag-asawa.

            “My love for you is forever, 'til God take my breath away.” Anas ni Marco.

            “And when God take your breath away, I will ask Him to take me too.” Sagot naman nya.

            And they live happily ever after.

WAKAS