Ikaw Pa Rin-Chapter 3

Chapter 3

Subsob na naman siya sa trabaho ng mapansing nagkakagulo sa labas ng kanyang opisina. Kaya naman naisipan nyang lumabas at alamin kung ano ang problema ng mga kasama.

“Anong meron? Bakit parang nabagsakan ng langit at lupa ang mga mukha nyo?” takang tanong niya sa mga ito. Nakaupo na ang mga ito sa may training room. At para silang naluging bumbay sa itsura nila.

“Naibenta na pala ni boss itong bangko niya. At malamang sa hindi, mapapaalis na tayo dito. Ang sabi ni boss, gusto daw ng bagong may-ari na ang mga empleyado niya ang kukunin para dito.” Malungkot na tugon ni Carla sa kanya.

Sa narinig ay hindi niya alam ang kanyang magiging reaksyon. Natulala siya sa narinig. Alam niyang mahirap ang maghanap ng trabaho ngayon, pero alam din niya sa sarili niya na kaya naman niyang makipagsabayan sa mga applicant. Pero masaya siya sa trabaho niya ngayon at kontento na siya sa kinikita. Nakakatulong naman siya sa pamilya niya sa probinsya at natutustusan niya ang kanyang pansariling pangangailangan. Hindi naman siya naghahangad ng mas malaking sahod pa dahil para sa kanya ay malaki na ang 20,000 every month maliban pa doon ang incentives niya.

Isang plano ang nabuo sa kanyang isipan. Kung ganun ang sistemang nais mangyari ng bagong may-ari ng bangko, kakausapin niya ito, kahit makiusap pang huwag silang paalisin doon. Kahit pa magmukha na siyang kawawa sa harap nito manatili lang sila sa kani-kanilang mga trabaho.

“Kakausapin ko si boss at pakikiusapan ang bagong may-ari na huwag tayong paalisin dito. Kahit pa magmakaawa pa ako sa harapan nila. Kilala naman na tayo ni boss. Hindi ba niya sinabi iyon bago niya ibenta ang bangko?” tugon niya sa mga ito.

“Walang mangyayari sa sinasabi mo, Jamila. Pinakiusapan na rin ni Miss Carrillo si boss dahil alam mo namang mahal na mahal ka ni Miss Carrillo. Pero talagang wala na daw magagawa si boss sa desisyon ng may-ari. Pwede daw tayong mag-stay dito pero depende pa rin sa bagong may-ari. Sinabi na rin daw ni boss na mapagkakatiwalaan ang lahat ng empleyado dito at hindi na daw nito kailangan pang humanap ng iba pang mga empleyado, pero depende pa rin daw dito kung ano ang magiging desisyon nito.” Mahabang paliwanag naman ni Kaila na nakasalumbaba pa rin.

“Kung ganun talagang mismong ang bagong may-ari ang dapat kong pakiusapan at paliwanagan.” Matatag naman nyang tugon.

“Jamila, sigurado ka ba sa sinasabi mo?” tanong naman sa kanya ni Carla.

“Para naman sa atin itong gagawin ko eh. At alam nating lahat na mahirap maghanap ng trabaho sa panahong ito. And besides, masaya na tayo sa mga trabaho natin. Bakit ba kasi biglaan ang pagbebenta ni boss ng bangko nya?” himutok nya sa mga ito.

“Bahala ka, Jamila. Pero para na rin makasigurado ako, tatanggapin ko nalang ang alok ng ate ko sa Batangas. Isa ring teller ng bangko dun, mas mababa nga lang ang sahod dun kumpara dito.” Malungkot naman na tugon ng Aicel.

“Buo na ang desisyon ko, kakausapin ko talaga iyon. Kahit na anong mangyari, at kahit na sino pa siya kailangan ko siyang makausap. Basta kapag napakiusapan ko, samahan niyo pa rin ako dito ha?”aniya sa mga ito.

Pagkatapos ng usapang iyon ay talagang hindi na siya natahimik ng gabing ‘yon. Talagang hindi siya papayag na basta nalang silang paalisin doon.

Pero bakit may pakiramdam siyang mahihirapan siyang makausap ang bagong may-ari ng bangko? ‘Isa kaya itong matandang hukluban kaya ganun nalang kaistrikto sa pagmamay-ari nito? O kaya naman ay kagaya ni Miss Carrillo na matandang dalaga at mas maldita pa. O kaya naman ay talagang wala lang tiwala sa ibang tao ang isang ‘yon kaya ang gusto nya ay ang mga taong matagal na nitong nakasama? Sabagay kahit ako din naman, pero matagal naman na kami sa bangkong ‘yon ah, at wala namang naging problema si boss sa’min. Maayos naman naming nagagampanan ang mga trabaho, at ni minsan ay hindi pa kami naireklamo ng mga kliyente. Ah…basta kakausapin ko siya kung sino man siya…. Ang sabi ni Miss Carrillo ay darating daw bukas ang bagong may-ari. Pagkakataon ko na para makausap ito.” mahabang litanya ng kanyang isipan habang nakahiga siya sa kanyang kama.

At ng oras na iyon, muli naman niyang naalala ang dating katipan. ‘kamusta na kaya sya? Sana ay masaya sya ngayon, sana ay nasa mabuti siyang kalagayan at sana ay naaalala din nya ako.’ Samo ng kanyang isip. Dahil magpasahanggang ngayon ay sinisisi pa rin nya ang sarili sa pakikipaghiwalay dito. Tunay nga talagang laging nasa huli ang pagsisisi. At sising-sisi sya sakanyang naging desisyon dati. Maliban doon ay napakababaw ng kanyang naging dahilan para makipaghiwalay dito. Pero tinanggap parin ni Matthew ang kanyang pakikipaghiwalay ng walang tanung-tanong kung hindi na ba siya mahal nito.

‘I’m sorry, Matt. Pero pakiramdam ko ay nasasakal na ‘ko sa sobrang bait mo. Pakiramdam ko ay napakasama ko ng tao sa paningin ng marami. At ayokong lagi kang nagpapakumbaba kahit na kasalanan ko na. Mahal kita pero, parang hindi ko kayang pantayan ang pagmamahal na ibinibigay mo e.’

‘I know what you feel, but please… don’t break up with me. I really love you so much and you are the only one who made me complete and the one who make my life be in right way. And because of you, I learned how to be humble and to be me. You changed me, Jam. And I promise, hindi ko na ulit gagawin ‘yon basta h‘wag mo lang akong hiwalayan dahil hindi ko kaya.’ Sumamo naman ni Matthew sa kanya.

‘Matt, let’s stop this. Pagpahingahin mo muna ang puso mo sa’kin. I just need time to recover myself. Para sayo itong ginagawa ko, at para rin sakin. Dahil pareho lang tayong mahihirapan kung patuloy pa rin tayo sa relasyong ito.’ matigas nyang tugon pero ang totoo ay nahihirapan sya. Hindi nya alam kung tama pa ba ang kanyang ginagawa.

‘Okay, I’ll give you time to think, but please, come back to me when you’re ready to accept me again.’ Mahinahon pa ring sagot ni Matthew. Kahit kailan talaga, anghel para sa kanya ang katipan. At eto na naman, parang ito pa ang may kasalanan.

Napabuntong-hininga na nalang sya. ‘Matt, you’re a kind person, and I love you for that. But please, learn also to love yourself first before anyone.’ Aniya dito.

‘You’re not anyone, Jam. You’re my ONLY ONE.’ Anas pa nito at ikinulong pa ang kanyang mukha sa mga palad nito. Hindi naman sya tumutol ng halikan siya nito sa mga labi. That was her last kiss from the person whom she never forgets for the rest of her life.

Samantala, nagbabasa si Matthew ng tawagan siya ni Rocky. Naroon siya noon sa kanyang opisina.

“Hello, Rocky, napatawag ka?” unang tanong nito sa kaibigan.

“Sigurado ka na ba para bukas? Ayaw mo ba talagang pumunta?” balik tanong naman ng nasa kabilang linya.

“I’m sure of that. Kaya huwag mo ‘kong kulitin. Kaya mo yan, para ano pa’t ikaw ang ginawa kong general manager.” Sagot naman nya sa tanong ng kaibigan.

“Nahihiya na nga ako sa kabaitan mo. Dati naman hindi ka ganyan. Simula ng maging kayo ni….” Hindi na nito itinuloy ang sasabihin.

“Ni Jamila? Matagal nang tapos ang sa’min ni Jamila, Rocky. At ikakasal na ko next year, kaya okay lang sakin na banggitin ang pangalan nya.” Pagtutuloy niya sa sasabihin sana ni Rocky sa kanya.

“Pero alam mo sa sarili mong mahal mo pa rin siya. Bumabalik na naman ba ang dating Matthew?” usisa ni Rocky sa kanya.

“Pare, sige na, paghandaan mo nalang ang para bukas. At sigurado akong maraming tanong sayo.”Paglilihis nalang niya ng usapan. Kung bakit kasi nabanggit pa niya ito gayong iniwasan na nga ni Rocky. Ayan at napasubo na naman sa kakulitan ng kaibigan.

“Okay, pare. Just wait and see what will happen for tomorrow.” Sagot nalang nito at ibinaba na ang telepono.

Bigla syang napaisip sa sinabi ng kaibigan. Bumalik na naman ba ang dating Matthew na matagal na nyang kinalimutan? O talagang ang bagong Matthew ang gusto nyang makalimutan dahil ito ang nagpapaalala ng masasayang araw nila ng babaeng bumago sa kanya at ang babaeng unang nanakit sa puso nya? Ano ba talaga ang gusto nyang mangyari sa buhay nya? Sa nakalipas na isang taon, wala syang ibang inisip kundi ang hanapin at tawagan uli siya ni Jamila at sabihing mahal pa rin siya nito at nais muli nitong madugtungan ang kanilang naudlot na pag-iibigan pero bigo siya sa pag-asang iyon. Gusto man niyang kalimutan ito, lagi pa ring bumabalik sa kanyang alaala ang maganda nitong mukha, ang kanyang tawa, ang kanyang mga yakap at halik. Ang pagmamahal nito na siya ring naging dahilan ng kanilang pagkakahiwalay. Alam naman nyang hindi ito umalis sa bangkong kanyang pinapasukan pero hindi niya gustong guluhin ito. Kaya nanatili lang siyang tahimik at naghihintay ng tamang panahon. Pero kailan kaya ang tamang panahon na iyon kung ikakasal na sya?Malabo na ang nais nyang mangyari. Kailangan na lang nyang tanggapin ang kinahinatnan ng kanilang relasyon.

At sa isiping iyon ay sa wakas naisipan na rin nyang umuwi. Marahil ay nag-aalala na naman ang kanyang ina dahil maghahating gabi na ay nasa opisina pa sya at hindi pa umuuwi. Kahit na nasa tamang edad na sya ay ganon pa rin ang turin ng kanyang ina, palibhasa ay uniko-ijo ng pamilya kaya naman spoiled sya sa mga ito lalo na sa kanyang ina. Pero para sa kanya sadya lang talagang maalalahanin ang kanyang ina lalo na ng magkahiwalay sila ni Jamila dahil ilang linggo rin syang hindi makausap ng matino. Mabuti nalang at naisipan pa rin nyang ayusin ang kanyang buhay at ang isiping hindi pa katapusan ng mundo para sa kanya. Kaya naman parang nabunutan ng tinik sa dibdib noon ang kanyang ina. At speaking of her mother, kanina pa pala ito nag-text sa kanya. At nag-aalala na nga. Kaya naman nagmadali na syang umibis papunta sa kanyang sasakyan at pinaharurot na ito dahil wala naman ng traffic ng mga oras na iyon.

At pagdating nga nya ay gising pa ang kanyang mama kasama ang kanyang papa. Ganun din ang dalawang katulong nila.

“Ikaw talagang bata ka. Bakit ba lagi mo akong pinag-aalala?” salubong ng kanyang mama at sabay yakap sa kanya.

“Ma?  I’m not a child anymore. Pero salamat po sa pag-aalala. Magpahinga na po kayo. Pa? salamat po sa paghihintay at pagsama kay mama. But please, next time po huwag nyo na po ko hintayin. Next month ay aalis na rin ako dito. I’m going to stay in my condo na.” sagot naman nya.

“Iho, alam mo naman ang ugali ng mama mo. Pero mabuti iyan anak, mas makakabuti nga sa iyong humiwalay na sa amin ng masanay naman ang iyong mama.” Ang kanyang ama.

Ngumiti naman sya.“Sige na po, Ma, magpahinga na po kayo. Huwag na po kayong mag-alala. Ayos lang ako, nasa opisina lang ako kanina.” At niyakap na ang ina.

“Bakit kailangan mo pang magsarili? Napakaluwang naman nitong bahay, saka ka na humiwalay pag nakapag-asawa ka na.” anang kanyang ina.

“Ma, I’m old enough to live on my own. Besides napasobra na yata ang stay ko dito sa bahay.” Mahinahon pa ring tugon nya kahit na nakukulitan na sya sa ina.

“Okay, basta dalasan mo pa rin ang pagdalaw dito ha?” hirit pa rin ng kanyang ina.

“Of course, Ma.” Aniya at niyakap ulit ang ina.

“O siya sige na, magpahinga na tayo, Mercedes, at ikaw din Matthew.” Sabat ng kanyang ama at inakay na ang kanyang mama paakyat sa kanilang kwarto.

“Okay, Pa.” sagot nya dito. “Goodnight, Ma, Pa.” pahabol nya sa mga ito.

“Goodnight.” Sabay pang tugon ng dalawa at dumiretsoo na sa itaas.

Malaki nga para sa mag-asawa lang ang kanilang bahay dahil may sarili namang maids quarter ang mga katulong sa likuran ng kanilang bahay. Pero hindi nya kailangang manatili doon. Kailangan nyang humiwalay. Kailangan nyang maging malaya. Kahit isang taon lang. Dahil nga sa susunod na taon ay ikakasal na sya. Pero hindi magiging madali para sa kanya ang mamuhay ng mag-isa, kaya lang naisip nyang pa’no kung isang araw ay biglang mawala ang isa sa magulang nya? Mas mabuting masanay na syang mabuhay ng mag-isa.

At para na rin hanapin ang kanyang tunay na pagkatao. Ang tunay na siya at hindi iyong nagkukubli lang sa isang pagkataong pilit nyang ipinipilit sa sariling siya ang taong iyon. Marahil ay napasobra talaga ang kanyang ginawang pagbabago sa sarili. Kaya kahit ang kanyang pamilya ay hindina sya makilala. Pero alam nya sa sariling isang tao lang ang makakakilala sa kanya sa katauhang kanyang ipinapakita. At ang taong iyon ay malabo ng mapasakanya muli.

Ikaw Pa Rin-Chapter 2

Chapter 2

“So, maghihintay ka pa rin ditongayon?” tanong ni Matthew ng nasa may food court na uli sila.

“Yeah, pwede mo na akong iwan.” Sagot naman nya. Buti nalang at naging normal na din ang pintig ng kanyang puso ngayon at hindi na rin sya naiilang dito.

“Okay, ikaw ang bahala. Basta, one of these days, tatawagan kita.” Anito at nangako pang tatawagan sya.

“Okay, I’ll wait nalang for your call.” Sagot naman nya. Umupo na sya sa isa sa mga upuang nandoon samantalang si Matthew ay wala ng balak pang umupo dahil mukhang nagmamadali na din.

“Pano? Nice meeting you, Jamila. ‘Till next time, huh?” Paalam na nito. Pero nagulat pa siya sa ginawa nito ng halikan siya sa pisngi. Mukhang nakagawian na nito ang ganoon. Pero hindi naman ito humalik kanina sa pinsan nitong si Kelly. Pero bago pa niya ito nasita, mabilis na itong nakaalis sa harapan niya.

“Naku! Jamila ha… Bakithindi mo agad siya sinita sa ginawa nya? Bakit bigla kanalang natigilan dyan?” kastigo nya sa sarili bagama’t ito’y pabulong lang naman. “Sabagay kahit naman sino ay matitigilan kapag ganoon ang ginawa ng isang lalaking kakakilala mo palang.” Sagot din nya sa tanong nya. “Naku naman oh! Baka isipin nyang napaka-baba ko nang babae. Unang-una, sumama nalang ako sa kanya basta-basta, tapos siya pa ang dahilan kung bakit ako nakapag-palit ng damit. And then sa huli, hahalikan niya ‘ko, kahit sa pisngi lang ‘yon, wala pang nakakahalik sa aking lalaki maliban sa tatay ko at kuya ko. At sa kanya na din.” Patuloy pa rin nya.

Napasabunot pa ang dalawang kamay nya sa kanyang buhok. Pag may nakakita sa kanya, baka isipin nila na nababaliw na siya. Pero sa‘di inaasahan ay mayroon ngang nakakita sa kanya. At syempre pa ay pareho silang gulat.

“Look who’s here… Akala ko ba ay tinatamad kang mag-malling ngayon?” unang sambit at tanong ni Carla ng malapitan na siya.

Tumayo naman siya.“Na-bore kasi ako sa bahay, kaya heto at nag-iisa akong nakaupo ngayon dito. Pero hindi ko naman alam na nandito rin pala kayo.” Sagot niya sa tanong nito ng mabawi ang pagkagulat.

Sabay-sabay na silang umupo. “Mare, ano ba itong kaibigan nating ito, hindi porket mas matanda tayo ng limang taon dyan eh hindi na yan makaka-ride sa mga kalokohan natin?” Si Kaila, isa rin sa mga ka-officemate nya. Na kinakausap si Carla pero naririnig naman niya.

“Hayaan nyo na, ganyan talaga ang mga may sumpong.” Si Carla, sabay tawa. Mas matanda nga ang mga ito ng limang taon sa kanya. Dahil sa bago pa lang sya sa Bangkong kanilang pinapasukan. Tatlong buwan palang siya doon pero parang antagal-tagal na niya dahil sa mga ito.

“Ang malas ko nga ngayon eh, natapunan ng juice ang damit ko kanina nung batang malikot dito.” Saad nalang niya at hindi na pinatulan ang kalokohan ng mga kasamahan.

Tiningnan naman nilang lahat ang kanyang damit at hinahanap ang sinasabi nyang mantsa. “Nas’an?” tanong naman ni Carla.

“Oo nga. Nas’an ang mantsa nung natapon na juice diyan sa damit mo? Parang wala naman.” Segunda naman ni Jessa. Ang isa pa nilang kasamahan, teller ito.

“Wala na, nagpalit na ‘ko ng damit, puti ang damit ko kanina. Kaya kitang-kita ang dumi. Buti nga at nakapagpalit na ‘ko eh, may mabuting taong tumulong sa’kin kanina kaya eto maayos na uli ang damit ko.” Sagot nya at naisip na naman ang mukha ni Matthew. Ang mga mata nitong parang laging nakangiti sa kanya, ang ilong na tama lang ang tangos, ang mga labi nitong parang labi ng babae sa nipis na bumagay sa hugis puso nitong mukha. Napangiti nalang sya ng maalala ang mukha nito kanina.

Hindi naman nakaligtas ang ngiting iyon sa kanyang mga kasama. “At anong ibig sabihin ng ngiting ‘yan?” mapanuksong tanong ni Maggy. Nakangiti naman ang mga kasamahan pa nilang iba.

“H-ha!?A-anong ngiti?” takang tanong nya.Halata ba ‘ko? Tanong nya sa sarili.

“Pagkasabi mo kasing may nagmagandang loob na tumulong sayong magpalit ng damit, napangiti ka nalang, hindi mo siguro napansin iyon.” Paliwanag naman ni Carla sa kanya.  Namula tuloy siya sa tinuran ni Carla. Mukhang hindi titigil ang mga ito sa kakatanong hangga’t hindi niya ikini-kuwento ang totoong nangyari. Kaya naman wala siyang nagawa kundi sabihin ang totoo sa mga ito. Natawa naman sila sa kanya. At syempre pa, sinabihang napakaswerte pa rin niya dahil sa gwapong papa raw ang tumulong sa kanya.

Bigla tuloy siyang nahiya, pero pagkatapos ay masaya na silang nagkuwentuhan, namasyal at nanood na rin ng sine.

“Hoy!Anong iniisip mo diyan at parang wala ka sa mundo?” untag sa kanya ni Carla. Doon naman siya nagbalik sa kanyang huwisyo, bigla ay nasa kasalukuyan na siya.

“W-wala naman, Carla.”Sagot nalang niya dito at ipinagpatuloy nalang ang ginagawa.

“Wala daw, naiisip mo na naman si Matthew ano?” kahit kailan talaga hindi siya makakapaglihim dito.

“Hindi ah.”Pagtanggi pa din nya.

“Kuh! Bahala ka na nga. Kung bakit pa kasi nakipag-hiwalay ka pa.Mahal mo naman yong tao.” Kantyaw pa nito pero palayo na rin sa kanya.

Bumuntong-hininga nalang sya pagka-alis nito. ‘Hindi ko naman sinabi kasing hindi ko na siya mahal ng makipaghiwalay ako. Sya kaya?Naiisip pa rin kaya nya ako? Baka naman hindi na. Baka nga may asawa na yon eh.’ Nalungkot sya sa huling naisip. Parang hindi nya yata kayang isipin na napalitan na sya nito sa buhay nya. Naiiling na lang na naibalik nya ang atensyon sa ginagawa at pinilit na tapusin ang mga ito.

Alas diyes na ng gabi ng matapos siya at maisipang umuwi.At pagkauwi ay naglinis siya saglit ng kanyang katawan at tumungo na sa kanyang silid. Mag-isa lamang siyang nangungupahan sa isang maliit na apartment na iyon. Mula kasi ng lumuwas siya sa lungsod ay natuto na siyang mamuhay ng mag-isa. Pero nagbago iyon noong nakilala niya si Matthew at nasanay na palagi itong kasama at lagi siya nitong inihahatid sa kanyang apartment. Minsan pa nga ay doon na ito natutulog para lang daw masigurong ligtas siya. At dahil hindi pa siya makatulog ay muli na naman bumalik sa kanyang alaala ang masasayang araw nila ni Matthew.

Araw na naman ng linggo, at isang linggo na ang nakakalipas pero umaasa pa rin siyang tatawagan siya ni Matthew. Nangako kasi ito, katwiran pa niya sa sarili.

Kasalukuyan sya noong naglilinis ng kanyang apartment, nag-general cleaning kasi siya kaya hayun at pagod na pagod na siya, pero huli na ang kanyang ginagawa. Ngunit isang tawag ang nagpatigil sa kanyang kasalukuyang ginagawa, dali-dali niyang kinuha ang kanyang cellular phone at tiningnan muna kung sino ang caller, hindi niya kilala ang nakarehistrong numero, bigla tuloy siyang kinabahan. Inaasahan niya na tatawag sa kanya si Matthew pero bakit ngayong may isang hindi kilalang numero ang rumehistro ngayon sa kanyang cellphone at tumatawag ay bigla ang pagsalakay ng kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya maintindihan ang kanyang sarili, excited na may halong kaba. Pero sa huli ay sinagot pa rin niya ang tawag.

“H-hello?” sambit nya na nanginginig pa ang boses.

“Hi, it’s Matt. Do you still remember me?” masigla namang tugon ng nasa kabilang linya.

“Matt?” kunyaring tanong niya kahit tuwang-tuwa na siya.

“Yeah, Matthew Mendez.Iyong nakilala mo sa mall last Sunday?” pagpapakilala ulit nito.

“Oh…S-sorry nakalimutan ko. Hindi ko kasi inasahan na tatawag ka talaga eh.” Pagsisinungaling pa rin niya. Pero kulang nalang ay magtatalon siya sa tuwa dahil tumawag na din sa wakas si Mr. Dreamboy niya. ‘Mr. Dreamboy? Siya nga kaya si Mr. Dreamboy ko?’ anang isip nya.

“No it’s okay. Actually ngayon lang kasi ako nagka-free time ulit kaya ngayon lang ako nakatawag sayo. By the way, the reason why I called you is to ask you out sana.” Tuluy-tuloy na sambit nito sa kanya pero napaka-swabe pa rin ng boses nito. ‘Kahit boses lang napakagwapo pa ring pakinggan.’ Anang isip nya na kinikilig na talaga. ‘Out daw o, my gosh, this is it.’ Kinikilig pa rin na sambit ng kanyang isipan.

“O-out? K-kasi, hindi pa ‘ko nakakaligo eh, and naglilinis kasi ako ng bahay kaya baka matagalan ako.” Pagtatapat nya dito. Ayaw nyang magsinungaling dahil para sa kanya ang pagiging totoo ang magpapatibay ng bawat ano mang relasyon sa tao. Pagkakaibigan man o sa pamilya.

“It’s okay, I’ll pick you up nalang diyan sa bahay mo. Sabihin mo sa’kin kung s’an ka nakatira.” Anito.

“Hah!? Naku hindi na. Bibilisan ko nalang maligo. S’an ba tayo magkikita?” bigla ay nataranta siya sa sinabi nito.

Natawa naman ang nasa kabilang linya. “Hindi naman ako magnanakaw or rapist para katakutan mo, pero sige sa mall nalang tayo magkita. Sa may food court kung san tayo unang nagkita.” Natatawang turan ng lalaki.

“S-sorry, nahiya lang naman kasi ako. And baka isipin mong napakadali kong magtiwala sa tao. Hindi pa rin naman kasi kita kilala ng lubos eh, pero alam kong mabait ka.” Ang sabi nalang niya dito.Para naman makabawi siya.

“Well, you’re right. Mahirap na din baka mamaya, niloloko nga lang naman kita, pero I assure you na nothing will happen to you na isusumpa mong nakilala mo ‘ko.” Pangako pa nito.

“Salamat ha?Mabait ka nga talaga. Nararamdaman ko‘yon. Pero mamaya na tayo magkwentuhan maliligo muna ako ha?”

“Sige-sige.Hihintayin nalang kita.” Anito na natatawa na naman sa kanya.

“Okay, Bye.” Aniya at ini-off na ang kanyang cellphone. Kulang nalang ay himatayin siya sa sobrang kilig. Ansarap pakinggan ng tawa niya. Aniya sa sarili.

Pagtapos ay naligo na siya at nagbihis na. Siniguro muna niyang naka-safety lock na ang kanyang bahay bago siya tuluyang nagtungo sa mall.

Pagdating sa mall ay nakita niya agad ang kanyang “prince charming”. Habang naglalakad palapit dito ay lihim siyang kinikilig. Napaka-gwapo kasi nitong tingnan sa suot nitong light blue long-sleeve polo at tinernuhan ng black slacks at black leather shoes. Napangiwi naman siya sa suot nito. ‘napakapormal naman nito, s’an ba ito galing at ganyan ang suot nya? Samantalang ako, naka-t-shirt lang na puti at naka-maong pants and flat sandals. Hindi yata ako bagay sa sobrang kapormalan nito. Sana naman sinabi lang niya kung ano ang suot niya para naman naibagay ko ang isusuot ko.’ Litanya ng kanyang isip habang papalapit sa binata. Dahil talaga namang napaka-pormal ni Matthew.

“Hi!” nakangiting bati nito sa kanya.

’Naku Lord! Mahihimatay na yata ako. Ang guwapo nya talaga.’Sambit pa ng isip nya. “H-hello, ah…matanong ko lang, s’an ka ba galing at napaka-pormal ng suot mo?” aniya at hindi na napigilan ang bibig na magtanong.

Natawa naman ito sa tanong niya. At iyon ang gustung-gusto nya.Ang marinig at makita itong tumatawa. “Kakagaling ko lang kasi sa work, I just drop by here at naisipan kong, mas maganda kung may kasama akong mamasyal kaya niyaya kita, pero magbibihis din ako. Pupuntahan natin si Kelly, para naman hindi ako nakakahiya sa paningin ng mga tao.”Sagot nito.

‘Sya pa talaga ang nakakahiya ah, ako kaya noh. Baka nga pagkamalan pa kong mutsatsa mo.’ Sambit na naman ng kanyang isipan. “Sige tara na, nahiya naman ako sa suot ko. Sana sinabi mo nalang para naman nakapag-bihis ako ng maayos.”Aniya at binuntutan pa ng pagak natawa.

Natawa naman sa kanya si Matthew. “Ako nga dapat mahiya, naabala pa kita sa ginagawa mo.” Anaman nito habang tinatahak nila ang stall ng pinsan ni Matthew na si Kelly.

“Tapos naman na ako sa ginagawa ko ng tumawag ka. Actually nagliligpit nalang ako kanina.”

“Ganun ba? Wag na nga tayong magkahiyaan, tutal we’re friends naman na hindi ba?” sa halip ay tugon ng binata.

“H-ha?!F-friends?O-oo naman.” Naiilang pang sagot nya na nauutal pa.

“Kaya hindi na tayo dapat na magkahiyaan pa.” at may kasama pang simpatikong ngiti.

At ‘di na naman niya namalayan na naroon na sila sa stall ni Kelly. Pulos ang ngiting sinalubong sila nito dahil nagkataong nasa labas ng stall nito si Kelly. Unlike nung una nilang pagkikita na inakala pa nyang masungit ito. At talagang napaka-kulit nito. Puro rin sila tawa habang hinihintay na makapag-bihis si Matthew.

Isang simpleng white t-shirt din ang isinuot nito at maong pants. At tinernuhan nito ng rubber shoes. Mas okay na ang itsura nito ngayon dahil hindi na siya mahihiyang samahan ito. Hindi na pormal ang damit nito.

Nagpaalam na sila ni Matthew kay Kelly. At nagulat siya ng halikan siya ni Kelly sa pisngi. Marahil nga ay nakasanayan na nila ang ganun. Dahil ginawa rin nito ito kay Matthew. Marahil noong isang linggo ay nakaligtaan lang nilang magbeso-beso, pero sa kanya ay hindi nakalimutan ni Matthew. At least wala palang malisya kay Matthew ang ginawang paghalik sa kanya noon.

At doon nagsimula ang kanilang magandang pagsasamahan. Madalas na siya nitong niyayayang lumabas or kung talagang papansinin ay para na silang magnobyo at magnobya. Tinutukso na rin siya ng mga katrabaho na bagay sila. Minsan na rin kasing sumama ang lalaki sa lakad nilang magkaka-opisina at naging palakaibigan naman ang mga ito kay Matthew.

Hanggang sa isang araw ay nagtapat na ng pag-ibig si Matthew na hindi niya inasahan dahil ang alam niya ay siya lang ang nakakaramdam ng espesyal na pagtingin dito.

“Jamila, will you accept me to be your boyfriend?” tanong nito nalumuhod pa. Naroon sila noon sa isang parke sa kanilang lugar.

“Matt, are you serious?” kinikilig man ay nakuha pa rin nyang tanungin ito.

“Yes, I am. And I love you. Mahal na mahal kita, Jamila. Maari ko rin bang marinig mula sayo kung mahal mo rin ba ako?” diretsong sagot nito at sinundan ng tanong. Pero hindi pa rin ito tumatayo sa pagkakaluhod.

“Matt, I feel the same way too. Mahal na mahal din kita.” Tuwang-tuwang tugon nya.Agad namang napatayo si Matthew.

“Woooohooooo!... I don’t know what to say. I mean, I am happy and glad that you love me too. And yet, I can’t get over it. I am very happy. At last, I have you. And remember my love, you made my life colorful since the day I met you.” Anito na napasobra na yata sa galak na nararamdaman.

Siya man ay hindi na rin makapagsalita sa sayang nararamdaman. He is her first boyfriend and hopefully ay last na rin. Iyon ang panalangin nya dahil mahal na mahal nya talaga ang lalaking ito. “Matt….” Hindi na niya naituloy ang sasabihin ng bigla na siyang halikan nito. That was her first kiss with her prince charming. That kiss was so gentle and soft. Nagsimulang gumalaw ang mga labi niya at ginagad ang galaw ng labi nito na parang may alam din siya. At hindi naman siya nahirapan because that kiss was so passionate, kahit pa sabihing nasa public place sila. Pero ng mga oras na iyon ay mangilan-ngilan nalang ang tao roon kaya wala na rin syang pakialam. Ang mahalaga ay masaya ang kanyang puso.

At doon nagsimula ang mga masasayang araw ng kanyang buhay na kasama si Matthew na natuldukan din paglipas ng isang taon. At hindiniya maintindihan ang kanyang sarili. Baliw na nga siya, ano pa ba ang hahanapin niya sa isang tulad ni Matthew. Ito pala ang may-ari ng mall na siyang naging memorable place para sa kanya. Mabait ito, mayaman, matalino at higit sa lahat ay napaka-guwapo niya pero bakit niya ito hiniwalayan? At ngayon siya rin ang nahihirapan. Lagi siyang hindi makatulog. Nakokonsensya sa nagawang desisyon. Pero hindi na niya maibabalik ang nakaraan upang baguhin ito. Siya ang may kasalanan kaya nararapat lang na magdusa siya.

Ikaw Pa Rin-Chapter 1

Chapter 1

“Jams! Ano? San tayo mamaya?” tanong sa kanya ni Carla, ang ka-office mate nyang sobrang mahilig sa gimik.

“Pass muna ako diyan, Carla. Marami pa ‘kong pending na paper works. Kailangan ko itong i-rush dahil may deadline ako kay Miss Carillo.” Aniya na totoo naman. Nagtatrabaho sya sa isang bangko sa siyudad. At tinaningan sya ng kanyang boss na si Miss Jocelyn Carillo. Matanda kasing dalaga kaya siguro laging kunot ang noo. Mataray ito kaya walang nagtatagal na bookkeeper dito. Pero sya?Hindi. Pinagtyagaan nya talaga ang kanyang trabaho dahil katuwiran niya ay mahirap nang humanap ng trabaho sa ngayon. Mahigit dalawang taon na sya sa bangkong iyon. Kaya naman nasanay na sya sa ugali ni Miss Carillo.

“Hmp! Kahit kailan talaga ang KJ mo. Sige next time ka nalang sumama.” Anito sabay talikod na sa kanya.

Napapailing nalang sya na napapangiti sa tinuran ni Carla. Hindi naman sya talaga KJ, minsan naman ay sumasama sya sa mga ito pag may lakad sila pero sadyang sa mga nakalipas na panahon ay hindi na sya nag-eenjoy sa mga lakad nilang magkaka-opisina.

Dati kasi ay lagi nyang kasama ang kanyang nobyong si Matthew, Matt in short. Kapag may lakad sila ay lagi nya itong isinasama. Nasanay rin ang mga katrabaho nya na lagi itong kasama sa mga night out nila. Kaya nang malaman nilang nakipaghiwalay sya dito ay nanghinayang ang mga ito dahil sobrang bait daw nito. At lagi pa kasi silang libre sa sasakyan at panggimik dahil ito lang naman ang taya sa lahat. Mayaman ang pamilya ni Matthew, may ari ng isang mall sa lungsod. Doon nya ito nakilala.

Sa isiping ‘yon ay biglang bumalik ang alaala ng nakaraan sa kanyang isipan.

“Ang malas ko talaga, bakit ngayon pa? Kung kailan hindi ako nakapag-dala ng kahit na anong extrang damit.” Bulalas ni Jamila ng bigla siyang natapunan ng iniinom na juice ng bata kanina sa food court na kinainan nya. Ni hindi man lang napansin ng ina nito na nakadisgrasya ang anak nya. “Wala pa naman akong extrang pera para bumili ng kahit na mumurahing damit man lang dito. Hay! Ang malas talaga.”Patuloy pa nya. Habang patuloy pa rin nyang pinupunasan ang kanyang damit na halatang madumi na. Kulay puti pa naman ang kanyang damit kaya kitang-kita ang mantsang nilikha ng Juice.

At ang hindi nya pansin ay ang kanina pang nakatingin na mga mata sa kanya, hindi kalayuan sa kinaroroonan nya.

Napangiti si Matthew sa reaksyon ng babaeng natapunan ng juice. Nihindi man lang nito binalingan ang bata kahit na inis na inis na ito.

Mukhang problemado na ito dahil mukhang walang dalang extrang damit. Hindi nya maintindihan ang kanyang sarili kung bakit sya naaliw na pagmasdan ang dalaga.

Napaka-simple kasi ng ayos nito. Pero makikita mong napakaganda nya.Nasa 5’6 siguro ang tangkad nito sa tantya nya. At hindi sya iyong babaeng sobrang puti, hindi naman ito yung maitim. Katamtaman lang ang kulay na bumagay sa napaka-kinis nitong balat. Naka-sleeveless blouse na puti ito kaya kita ang makinis nitong balat sa mga braso at kamay. Habang ang pantalon naman nito na skinny jeans ay kulay puti rin kaya napakalinis nitong tingnan. Pero dahil nga sa sya ay natapunan ng juice, hayun at mukhang kunot ang noong naghahanap ng paraan para lang matakpan ang mantsa nito.

Hindi nakatiis si Matt na lapitan na ito.

“Ah…Miss may problema ba?” unang tanong nya ng makalapit na sya dito.

“Malamang may problema nga ako, eh ano namang pakialam mo?” taray nito sa kanya at tinakpan ulit nito ang damit na may mantsa.

“If you want, papahiramin muna kita ng maipapalit mo dyan sa damit mo.” Alok nya kahit na tinarayan na sya nito.

Napatingin sa kanya ang babae. Mukhang iniisip nitong bading sya kaya papahiramin nya ito ng damit.

“Miss, kung ang iniisip mo eh bading ako, nagkakamali ka, ang pinsan ko kasi ay may-ari ng isang stall dito ng mga damit, so pwede kitang samahan sa kanya para makapagpalit ka na.” muli nyang sambit para pangunahan na ito sa iniisip.

“W-wala kasi akong dalang extrang pera ngayon eh, at alam kong mahal ang mga damit na tinitinda dito.” Sagot nito na hindi na nagtaray pa.

“Walang problema, ako na ang bahala dun, besides may utang sa’kin ang pinsan kong ‘yon, kaya papayagan nya kong kumuha ng damit doon na maipapalit natin dyan sa damit mo.” Aniya nalumabas na ang mapuputing ngipin sa pagkakangiti. Ewan ba nya kung bakit parang napaka-gaan na ng pakiramdam nya sa babaeng ito.

“Sure ka? Baka naman niloloko mo lang ako?” pagdududa nito sa kanya.Na mataman siyang tinitigan.

Napangiti sya. “Well kung may masama akong balak eh bakit sayo pa na sabi mo nga ay walang dalang extrang pera. May makukuha ba ako sayo maliban sa pera?” sagot niya dito.

Saglit itong natigilan. “Kung ganun, samahan mo na ako sa sinasabi mong pinsan mo nang makapag-bihis na ‘ko, nanlalagkit na ko sa damit ko eh.” Anito at napanatag na rin. “At sya nga pala, pa’no kita mababayaran?” dugtong pa nito.

“Hmmmm…well…isipin ko muna habang nagpapalit ka ng damit. Tara.!” Sagot niya dito. At hinila na ito papunta sa stall ng kanyang pinsan, nasa 3^rd floor kasi ang stall nito.

Nagulat si Jamila sa biglang paghila sa kanya ng estrangherong lalaking ito. Parang may kuryenteng dumaloy sa kanyang mga ugat ng unang magdikit ang kanilang mga balat.

Hindi nya alam kung bakit siya nagtiwala agad dito. Ni hindi nya ito kilala. Bigla nalang sumulpot sa harapan nya. Pero parang napakabait naman kasi nito, at kung makangiti ‘kala mo wala ng bukas. Napangiti na lang sya sa isiping iyon. Kung titingnan mo, nakapaka-gwapo nito, ang katawan nito ay pang modelo. At ang tindig nito at porma, hindi isang ordinaryong lalaki lang. Mukha itong mayaman.

‘Pero Kahit na dapat hindi ka pa rin magtitiwala ng basta basta.’Sumbat ng isang bahagi ng kanyang isipan. Napangiwi siya sa isiping iyon, habang sumusunod pa rin siya sa lalaki.

‘Kailangan ko lang talagang makapagpalit, promise, hindi na ito mauulit.’ Sagot naman ng isa pang bahagi ng kanyang isipan.

At dahil sa pagtatalo ng dalawang bahagi ng kanyang isip ay hindi niya namalayan na huminto na pala ang sinusundan nya, at sa di inaasahan, bigla niya itong nabunggo. Nakaharap na ito sa kanya.

“Ay!...S-sorry” bulalas nya ng tumingala na siya dito. 6 footer siguro ito dahil sya ay mataas na sa height na 5’6.Parang isang MVP player.

“Anong iniisip mo at parang wala ka sa sarili mo?” natatawa namang reaksyon nito sa kanya.

“Ah….Eh…W-wala naman, akala ko kasi malayo pa ang stall ng pinsan mo.” Pagsisinungaling nya dito. Heto na naman siya at nakangiti na naman, mas lalong makikita ang kagwapuhan nito.‘May katumbas palang swerte ang malas na to’. Saisip pa nya.At bigla pa siyang napangiti.

Napansin naman ng binata ang ngiting iyon.“Anong ibig sabihin ng ngiting yan ngayon?” usisa pa nito.

“W-wala naman, buti nalang talaga at nandyan ka.At least kahit hindi tayo magkakilala ay nagmalasakit kang tulungan ako.” Palusot pa nya at nagbawi siya ng tingin dito dahil kung makatitig ito ay tila malulusaw na siya.

“Ah…By the way…I’m Matthew Mendez.” Pagpapakilala nito sabay lahad ng palad.

Napatingin naman sya sa kamay nito na kanina lang ay hawak-hawak ang kanyang kamay.

“Ah…J-Jamila Gomez.”Pagkuway tinanggap din niya ito. At muli ay naramdaman na naman niya ang tila kuryenteng dumaloy sa kanyang mga ugat. And yet may naramdaman syang kilig dito.

“Okay, so you’re here pala pinsan.” Biglang may nagsalita sa likuran nito. Isang napakgandang babae. Matangkad din gaya ni Matthew. At sa pagkakarinig nya, mukhang ito na ang pinsan na tinutukoy ni Matthew sa kanya.

Napalingon si Matthew dito at napangiti.“Hi, pinsan. Sya nga pala, I need your help.”

Kumunot ang noo nito at biglang napatingin sa kanya. “Who is she?” tanong nito kay Matthew.

“It’s because of her why I need you.” Sagot naman ni Matthew.

“And?” nakataas pa ang kilay na parang nagtataray.

“And I want you to look a good shirt for her, just a shirt, natapunan kasi ng juice ang damit nya, and wala syang dalang extrang damit kaya nandito kami.” Paliwanag nito.

“How much?” anang pinsan ni Matthew na tinatanong kung magkano ang kaya nyang bilhing damit.

“Ahmmm…Kelly, I’m the one who will pay for the shirt, but I think I don’t need to pay for it.” May sumilay pang ngiti sa mga labi ni Matthew pagkasabi niyon.

Mukhang nakuha naman agad ni Kelly ang ibig sabihin ni Matthew. “Okay fine, Matthew you’re such a good blackmailer.” Anito at dumiretso na sa loob ng stall. Sinenyasan pa sya nito na pumasok na din sila para makapag- palit na sya.

“I think this color will suit to your white pants.” Suggestion ni Kelly ng silang dalawa nalang ang nasa dressing room. Isang simpleng blouse lang iyon at sleeveless din, na kulay Baby Blue. Nakaharap pa sya sa salamin.

“Kahit ano, okay na sa’kin” sagot naman nya.

“But I think it’s the best for your outfit. You’ll look elegant.” Anito na natutuwa pa sa kanya. Mabait naman pala ito, hindi pala ito totoong masungit na inakala nya.

“O-okay, wala naman akong magagawa, hindi naman ako angmagbabayadnyan eh…” sagot nalang nya dito at mukhang makakasundo nya ito dahil nakikini-kinita na nyang makulit ito.

At hindi na sya nag-try pa ng ibang damit dahil fit naman na sa kanya iyong damit at parang isinukat talaga sa kanya ito.

Mukhang natuwa naman si Matthew sakinalabasan ng pagpapalit nya ng damit. At todo sya sa pagsabi ng thank you dito. Nangingiti na lang ang magpinsan sa kanya.

“Naku…Maraming salamat talaga sa inyo. Super duperthank you.” Aniya.Kulang nalang talaga yakapin nya ang mga ito.Pero nahihiya naman syang yakapin ang mga ito, ano sya? Feeling close?

“It’s okay Jamila, hindi hahayaan ng aking pinsang si Matt ang mga kagaya mong napakagandang babae.” Panunukso ni Kelly.

“Kelly!” sita naman ni Matthew.

“What?” natatawa naman ito.

“Ah guys, nice to meet you ha? Pano ko ba kayo mababayaran?” sabat nya sa dalawa.

“Ah, Jamila, kung mamarapatin mo sana eh, ang iyong Cellphone Number nalang ang kukunin kong kabayaran para sa damit mo.” Sagot naman nitong si Matthew na hindi pa rin mapalis ang ngiti sa mga labi nito.

“Ha?! Sure ka yun lang ba talaga ang pambabayad ko sayo? Nakakahiya naman sayo at kay Kelly.” Aniya na nagulat sa tinuran ni Matthew. ‘Bakit?Interesado ba sya sakin?’ anang isip nya.

“Naku, Jamila, don’t worry, wala ng kaso sakin yan. At least bayad na ko sa pinsan ko.” Sabat naman nitong si Kelly at hinawakan pa sya sa mga kamay at  tuwang-tuwa pa.Pero agad din naman nitong binawi.

“Salamat talaga sa inyo, ha?” patuloy pa rin nyang pasasalamat sa mga ito. Kulang nalang sambahin niya ang mga ito sa kapapasalamat. Dahil para na siyang hapon sa pagpapa-salamat sa dalawa.

“Tama na nga yang kaka-thank you mo, napaka-liit na bagay lang ng aming nagawa.” Awat naman sa kanya ni Matthew.

“Basta maraming thank you talaga.” Patuloy pa nya kahit na nakukulitan na ang mag-pinsan.

“Ahmmmm…Pwede ko na bang makuha ang number mo?” ulit naman ni Matthew sa paghingi sa numero nya.

“Ah…p-pasensya na ha…cge, h-heto…” at ibinigay na nga nya ang kanyang cellphone number dito kahit na hindi pa nya ito lubusang kilala. ‘eh pano kayo magkakakilala kung hindi mo ibibigay ang number mo sa kanya?’ kastigo sa kanya ng isang bahagi ng kanyang isip.‘hmmmp…sabagay tama nga naman.’ Sagot naman ng isa pang bahagi ng kanyang isip.Napapangiti siya habang naiisip iyon.

At hindi iyon nakaligtas sa paningin ni Kelly na mukhang isang observer na tao. “You’re smiling Jamila. Anong iniisip mo?” usisa tuloy nito.

“Ha! Ah-eh-…w-wala naman, naisip ko lang na maayos na akong makikipagkita sa mga kaibigan ko.” Palusot nalang nya kahit hindi naman siya makikipagkita sa mga ito ngayon dahil kahit nga niyaya na siya ng mga ito ay tumanggi pa rin siya. Pero ng ma-boring siya sa inuupahang apartment, nagtungo na lang siya sa mall na malapit, at ngayon nga ay heto siya at nakatagpo pa ata ng bagong mga kaibigan.

“Ganoon ba? You might go now, baka magalit pa ang mga yon pag na-late ka.” Tila ba nalungkot na reaksyon naman ni Matthew.

“Hindi naman nila ako pagagalitan, kanina pa ko dito, baka ako pa nga ang magalit sa kanila eh.” Sagot naman nya. At napansin nya ang parang lungkot na reaksyon nito. Ewan ba niya pero sigurado siyang nag-iba ang mood nito.Pero napaka-gwapo pa rin nito kahit saang anggulo tingnan, at kahit ano pa ang reaksyon nito.

“By the way, I’ll call you nalang pag may time ako, ha? For now I need to go to work muna. Maiwan ko muna kayo, ha?” nauna pang nagpaalam si Matthew.

“Ah, a-ako din Kelly, aalis na din ako, salamat talaga sa inyo, ha?” Pagpapaalam na din niya. Ewan niya kung bakit parang nalungkot siyang hindi naman siguradong tatawagn siya ni Matthew.‘Eh bakit ka ba kasi umaasa?Assuming ka naman kasi.’ Kastigo na naman ng isang bahagi ng kanyang isipan. ‘Hindi naman kasi masamang mag-assume.’ Sumbat ng isa pang bahagi ng isip niya. ‘Sayang naman kung hindi na kami magkikita ulit.’Patuloy pa din ng isip niya.

“Hay naku! Okay fine, iwan niyo na nga ako.” Kunwari namang nagtatampong umalis na sa harapan nila si Kelly at pumasok na sa loob.

“Ah… sige Matthew, mauna na‘ko.” Paalam niya dito. Bigla na kasi siyang nailang dito. Na kanina naman ay hindi. Ibana kasi ang tingin sa kanya ngayon ni Matthew. Para na siyang matutunaw sa titig nito kaya tuloy naiilang na siya.

“Ayaw mo ba akong kasabay sa pagbaba?” anito na hindi na niya maintindihan kung ano ang nakikita nyang reaksyon sa mga mata nito.

“Bababa ka din ba?” tanong na lang niya.

“Oo naman ‘no. Sabay na tayo ha?” anito na nakangiti na ng kagaya kaninang kasama nila si Kelly.

Hindi niya talaga maintindihan ang lalaking ito.‘Parang kanina ay nalungkot ng may katagpo pala ako dito, ngayon naman ay masaya na ulit.’ Anang kanyang isip, at naglakad na papunta sa escalator ng mall. Sinabayan naman sya nito.

Mula ng Makilala Ka

Mula pagkabata hindi na nya naramdaman ang magkaroon ng buong pamilya. Ni maramdaman ang magkaroon ng isang ina. Malayo sa kanya ang kanyang ina, at nasa poder lamang siya at ng kanyang mga kapatid sa kanilang ama.

She was a victim of a broken family, at hindi sya nakaligtas sa mga mapanuksong salita at tingin ng lipunan. Hindi naman nya kasalanan ang magkaroon ng isang wasak na pamilya. Pero wala na syang magagawa pa kung iyon ang kapalarang ibinigay ng Diyos sa kanya. At kailangan nya iyong tanggapin ng buo sa kanyang kalooban. Sapagkat kung ang kanyang mga magulang ay walang ginagawang paraan na mabuo ang kanilang pamilya, malamang sya man din ay wala ng magagawa.

Si Shiela Marie Ayson, isang babaeng sinusubok ng panahon, sinubok ang tatag ng loob, tiwala sa sarili, at tiwala sa Diyos. Ang tawag sa kanya ng kaniyang mga kaklase sa High School ay nerd, weird, may sariling mundo, abnormal. Pero masakit para sa kanya ang pinaka-huling turan nila sa kanya, ang abnormal. 

“Hindi naman ako abnormal ah, normal din ako tulad ng ibang tao dyan.” Aniya sa nag-iisang taong mula sa simula ay hindi na sya iniwan at syang kanyang pinagkakatiwalaan. 

“Alam ko iyon, Shiela, at hindi mo na kailangan pang sabihin yan sakin. Dahil wala akong pakialam sa ibang tao, basta ang alam ko, kaibigan kita.” Sagot ni Rose Anne at inakbayan pa sya nito. 

“Pero hindi ko rin naman maiwasan na huwag pansinin ang kanilang mga sinasabi tungkol sakin. Masakit din naman marinig sa kanila na sasabihan kang abnormal na alam mo naman sa sarili mong hindi.” Daing pa din nya sa kaibigan. 

“Alam ko yon, pero alam mo ring ang tao ay hindi pare-pareho. At kahit ano pang gawin mo, kung ang kanilang pag-iisip ay baluktot, wala na tayong magagawa doon. Ang tanging magagawa lang natin ay taas-noo paring dumaan sa harapan nila at ipakita sa kanilang hindi tayo ang taong patataob sa kanila.” Payo naman ng kanyan kaibigan. 

“Salamat, Rose Anne. Dahil kahit saan man ako ay naroon ka at handang magbigay ng payo at tulong sakin. Maswerte pa rin pala ako at may isang kaibigan akong kagaya mo.” Aniya. 

“At maswerte din ako dahil ikaw ang naging kaibigan ko.” Sagot naman ni Rose Anne at niyakap pa sya. 

“Sa bahay ka na kumain, magluluto ako ng nilagang baboy, ipagluluto ko ang mga kapatid ko, at alam kong sosobra iyon kaya sumama ka na rin.” Yaya nya sa kaibigan na nakangiti na. 

“Oo ba, kaya mahal na mahal kita dahil binubusog mo ako lagi eh…” pabirong turan naman ni Rose Anne. At sila nga ay umuwi na sa bahay nila Shiela. May kaya naman ang ama ni Shiela, sadya nga lang sigurong hindi na mabubuo pa ang pamilyang gusto nyang makitang mabuo. 

Masaya nilang pinagsaluhan ang niluto ni Shiela para sa kanilang tanghalian. At pati ang kanilang hapunan ay naging masaya din para kay Shiela dahil kay Rose Anne. Kwela kasi ito, palabiro, pero pag seryoso, seryoso din sya. 

Sa mga sumunod na araw at buwan ay naging masaya na sya at kinalimutan ang mga taong walang magawa sa buhay kundi ang pansinin ang kapwa nila tao ng wala namang ginagawa sa kanila. Pero dumating ang isang balitang talagang nagpalungkot sa kanya. Ang pagkamatay ng kanyang ina. 

“Bakit ganun, Rose? Hindi na nga buo ang pamilya namin,pero bakit kailangang hindi na ito kailanman mabubuo pa? Bakit sakin ito nangyayari? Bakit sa pamilya namin? Wala naman kaming sinasaktan na tao ah, pero bakit ganun? Napaka-unfair naman.” Sunud-sunod na tanong nya sa kaibigan habang umiiyak sa balikat nito. Nasa labas sila ng chapel kung saan nakaburol ang kanyang ina at nakaupo sa mga upuang naroon. 

“Shiela, may plano ang Diyos kung bakit ito ang ibinigay nyang kapalaran sa iyo at sa mga kapatid mo. At may tamang panahon para maging fair ang buhay sa iyo.” Sagot naman ni Rose Anne sa kanya habang hinahagod ang kanyang likod. 

“Pero kailan? Mukhang hindi na iyon mangyayari, Rose. Habang buhay ng ganito ang sitwasyon ko sa buhay. Hindi ko naman na hiniling na makasama namin ang mama sa iisang bahay, pero bakit kailangan pang mamatay sya? Bakit kung kailan naisipan kong makipag-lapit na sa kanya, ay doon naman sya kinuha sa kin? Bakit? Ano ba talagang kasalanan ko at ganito ang nangyayari? Hindi ko maintindihan.” Daing pa din nya at marami pa ring tanong na gumugulo sa isip nya. 

“Ang sagot ay hindi ko rin alam Shiela, pero ang tanging masasabi ko lang ay huwag kang mawawalan ng tiwala sa Kanya. Dahil Siya lang ang magiging karamay mo sa lahat ng oras. Kahit na ang isiping mag-isa ka ay huwag na huwag mong gagawin dahil lagi Syang nandyan para sayo. Basta tumawag ka lang.” payo naman ni Rose Anne. 

“Pero pano? Andami kong tanong sa Kanya. Kung bakit ito ang kapalarang ibinigay nya sakin, kung bakit kailangang ako at ang mga kapatid ko pa? at kung bakit kinuha pa Nya ang mama?” aniya. 

“Shiela, hindi natin alam ang plano ng Diyos sa ating buhay dahil pare-pareho nating alam na hiram lang natin ito sa Kanya. Pero alam kong alam mo rin na nasa ‘tin ding mga kamay kung ano ang tatahakin nating landas.” Ang tanging isinagot ni Rose Anne. 

“Hindi ko na alam, Rose. Sa ngayon magulo pa ang isip ko.” 

“Naiintidihan kita, Shiela. Basta magpakatatag ka lang, at huwag susuko.” 

“Lagi ko namang ginagawa ang magpakatatag, lalo na at para sa mga kapatid kong mas bata sakin.”